de por aquí e de alí-. Era noite e viña pasando por unha toxeira e un silveiral cando xa logo chegaba
ao cruceiro de Caión, que leva o nome do home da historia que vos conto. Fora alí onde deixaran ao de
Caión de Carreira cando morrera na mina, dende ahí levárano ao lombo á casa. Era sonado que
nese cruce aparecía unha luz. Dicíase sempre dos lugares onde morría a xente e, ademais, cando
aparecía, era como se a luz andase arrastrada polas silveiras. Tamén pasaba o mesmo na ponte do río
de Rameñoso de Parga, onde os vigilantes da mina de Barilongo mataran a un -por aqueles tempos
disparaban a calquera- e a xente vía alí sempre unhas luces. A máis a min nunca me cadrara de vela.
Nin falla que facía.
Volvendo ao conto, eu ía polo camiño dando conta deste falar. Non era que lévase medo. Non tiña por
que. Daquela, andaba cunha pistola enriba a máis cunha estaca na man. Éramos varios os que
andabamos coa pistola, eu dinlla a meu irmán cando me casei pensando que non me volvería facer
falla. Non sei por que se me ocorrería iso, e a muller recórdamo seguido. Pero, cando vin aparecer alí
unha luz, peguei un chimpo de tres metros de longo. Deume unha presión no peito do apuro que
collín. Non é o mesmo que o conten, ca velo cos ollos dun. A luceciña deu en virar coma un remuíño
e en facer ruído coma se dun enxame se tratase. Respigóuseme o sangre do corpo todo. E volvín por
onde viñera.
Doutra vez volvía de noite na besta chegando á casa, cando vin vir as luces alá ao final do camiño. Xa
me saltaron os sentidos e din en apura-la besta para chegar antes ca elas. Cada vez víaas máis preto e
eu volvía a apremiar nela. Cando acadamo-la eira, brincou por riba da cancela e eu voltei a cabeza no
momento en que pasaban por diante da casa.
Disque é bo andar cunha cruz enriba para non ver á Santa Compaña. Dende que a teño, nunca máis a
quito do pescozo. Tamén se di que cando se ven as luces, hai que apartar do camiño e mirar a outro
lado para que pasen sen reparar en ti. Mesmo facer un círculo no chan e poñerse de xeonllos dentro
del. E dicían ademais que aos vivos non lles facían daño ningún. Mais o que oín dunha vez foi que
unha muller vira as ánimas e cando chegara á casa volvía a probe chorando. Deran en pegarlle as
mans -quen sabe o porqué?- e tivéranllas que separar cun coitelo. Nunca sabe un o que hai no mundo,
nin neste nin no de aló.
CONTOS DE
LOBOS
Disque o lobo é un animal que parece doutro mundo. A máis moita mentira non ha ser. Era ben certo
que non deixaba bicho vivo como tivese a oportunidade de espetarlle os chavellos. A el, éralle o
mesmo unha ovella que un can, e como tivese fame botábase á xente tamén. Só escoitara dun caso no
que había de comer a un home porque nunca máis aparecera. No lugar tiña tino todo o mundo por