DEMO DE CAN
Mensamino da Furoca tiña andado moito polos camiños da noite. O que a todos nos chamaba a
atención, era que levase o foco no peto e fose sempre ás escuras. A máis coa curiosidade non
quedabamos e máis dun preguntoulle o porqué. E contestou sempre co mesmo “Se ti non ves, os
outros tampouco te ven a ti”. Non facía como Luis de Norcisa, que cando era pequeno e se lle facía de
noite para voltar á casa sempre lle daba por cantar para escorrentar o medo. Xa todo o lugar sabía
cando se lle facía tarde. Mais Mensamino, ter, tiña visto desas cousas que dan sempre que contar e
que fan formigar o corpo enteiro durante un anaco. Era veciño noso e sempre paraba na casa de meus
pais para tomar unha cunca de café. Era entón cando aproveitaba para nos contar esas historias e
moitas temos escoitado miñas irmás a máis eu a pesar de non pegar ollo de noite. E maldita gracia
nos facía despois ter que saír a buscar un rachón ao cabanote.
Viña eu un día chegando a Esternande, polo camiño de riba que remata no esqueiro. Xa non viña moi
lonxe del, que xa se vía o arcolito que o marcaba coa luz da lúa. Sentín entón unhas pisadas de par
miña, mais non lle din moita importancia. Había ser dalgún bicho, mesmo o raposo ou o cocho do
monte -ese ao que lle chaman jabalí-. Mais cando xa só quedaban uns pasiños pra o esqueiro,
saliume ao camiño un can negro. O can era grandocho e coas pernas fortes, mais non sei que tería
que me deu un arrepío polo lombo abaixo. O can ollou pra min e dun salto brincou por riba do
esqueiro. Seguino no momento, pro cando vin o outro lado, o can xa desaparecera. Aquel non era un
can, nenas. Non.
Aquel era o demo.
A LUZ DA MORTE
Dunha vez viña eu a pé polo camiño que viña da mina de Barilongo -onde traballabamos a maioría dos