COUSAS DE TOLOS
Nunca debemos esquecer que hai cousas que non comprendemos e que conviven coa nosa realidade.
Miña abuela era desas persoas que cantos máis anos teñen enriba, máis semellan perder o sentido.
Desas persoas que tomamos por tolas e ás que deixamos de prestar atención cando empezan a
esbardallar sobre asuntos que escapan ao noso entendemento. E así era.
Daquela aínda eu era rapaz. Vivía na nosa casa con miña nai e as miñas irmás -meu pai daquela
andaba a traballar en Suíza-. Era unha vella casiña de pedra, dunha soa planta e co cortello e o
cabanote de lado. As hedras xa cubrían as paredes e a porta amañárase cuns tableiros de madeira.
Aínda tíñamos as vacas, das que sacábamos o leite cada mañá para o desayuno, e as galiñas, das que
tirabamos algún que outro ovo.
A min gustábame estar con miña abuela. Ou contaba contos, ou ensinábanos o que “decían os vellos
de antes” ou facíanos rir con calquera das súas tolerías. Falábame de cómo eran os seus tempos, dos
remedios que se facían, dos meigallos que botaba algún veciño e soltaba un lote de coñecementos que
me gustaría ter collido. Mais os tres irmáns fomos medrando e miña abuela foi alonxándose cada vez
máis da cordura.
De feito, unha noite díxonos que entraran pola ventá unha morea de luces. Que estivera rodeada de
todas elas, feliz, con toda a xente querida que morrera xa había anos.
–
Viñéronme ver as miñas naíñas todas.
Xa entón, afeitos a outros dos seus desvaríos, pasabamos un pouco dela. Co que ningún de nós
contaba era con que fose morrer ao día seguinte.