Odolak borbor egiten zidan. Nire indar guztiarekin Baesinen kontra
oldartu nintzen. Ia lurrera bota nuen. Bere etxetik atera nintzen,
negar artean, korrikan.
Nora joan jakin gabe oinak mugitzen nituen. Buruko iparrorratza
apurtuta neukan.
Begirada lausotuta. Nire errua izan zen? Burua biraka zebiltzan. Zure
bila joango naiz, Reki. Neure buruari errua nirea ez zela erran eta
korrika jarraitu nuen. Bakardadez beteriko olatu batek ito ninduen.
Bat-batean gelditu nintzen. Oihuak entzun nituen, nire izena esaten
zuten oihuak. Guardien txakurren zaunkak kanpamendu osoan
entzuten ziren. Halako batean Rekiren ahotsa entzun nuen. Nire
buruko Reki.
“- Zer zaude egiten?- esan zuen nire ondoan jarri zen mutikoak.- Beti
berdin,ez dakit zer demontre izango duen zuhaitz horrek, egunero
begiratzeko.- Eta hitz horiek irribarre zabal batekin lagundu zituen
Rekik.”
Zuhaitza.
Orain banekien nora joan. Zuhaitza. Nire askatasuna gordetzen zuen
arbola. Hara joan behar nuen. Banekien. Han aita eta Rekirekin
aurkituko nintzen. Han haiek itxaroten zidaten. Oihuak zaunkekin
nahasten ziren. Gero eta hurbilago zeuden. Zuhaitza metro
batzuetara zegoen. Gero eta hurbilago nengoen, askatasunaren
hurbilago. Segundoak oso astiro pasatzen ziren. Tic tac. Korrika
jarraitzen nuen. Zaunkak. Oihuak. Korrika. Bum-Bum, Bum-Bum.
Zuhaitza. Alboan nago. Bum-Bum, Bum-Bum.
Pum.
Tiroa kotoian bildutako erloju bat bezala entzun zen. Denbora gelditu
zen. Lurrera erori nintzen, belaunikatuta nengoen. Hankak lurrean