kaosa ekarri zuten. Izututa, ezkutatzera abiatu nintzen. Nengoen
lekuaren hurbil, lurazpiko ezkutaleku on bat zegoen. Korrika batean
joan nintzen, eta sartzera joaterakoan, nire “lagunak” aurkitu nituen.
Negar artean sartzen uzteko eskatu nien, baina haiek lekurik ez
zegoela esan zidaten. Uzten sartzeko berriz errepikatu nuen, eta
haiek sarbidea estali zuten. Guztiz itxi zuten eta ni noraezean gelditu
nintzen. Kolpeak ematen nituen sartzen uzteko, eta bat-batean esku
batek oinetik hartu ninduen. Ohiukatu nuen. Arrastaka nenbilen.
Lurra. Lur gehiago. Hautsa. Badakit haiek eszena osoa ikusi zutela, nik
ezer ikusi ezin nuen bitartean. Horrela, zuriek harrapatu ninduten.
Nire familia galdu nuen, lepokoa galdu nuen bezala. Lepotik erauzi
zidaten maite nuen guztia. Horregatik inoiz ez dut inoiz nire
lehenengo bizitzaz hitz egiten, bizitza hau hobea izan dela esan
dezaket, zu izan zaitut, nire laguna. Benetako laguna. Behintzat
adiskidetasuna lortu dut. Lehenengo bizitzari buruz pentsatzeak
tristura ekartzen dit. Uste nuen familiarik gabe geratu nintzela. Ama
hilda zegoela uste nuen, baina behintzat orain badakit bizirik dagoela.
Oraindik bizirik dago. - Eztul ahulen artean gehitu zuen - Hobetzen
naizenean, bere bila joango naiz, zu nirekin etorriko zara? Zin egiten
didazu?
-
Zin egiten dizut.
~5~
Esnatu egin nintzenean, Rekiren osasuna okerrera joan zela konturatu
nintzen. Aurpegia kolorge zeukan eta bakarrik haren arnasketa
entzuten nuen. Gero eta ozenago. Ohetik altxatu egin zenean haren
ezkerreko besoan pimporrak zituela ikusi nituen. Handik hartu eta
bere ahotik automatikoki oihu gor bat atera zen. Besoetatik azala
erortzen hari zitzaion. Momentu hartan gogoratu nuen, nire
lehenengo bizitzan, nire aitonari horrelako zerbait gertatzen
zitzaiola. Uste dut gaixotasun bat zela. Nire aitonaren bizitzarekin
akabatu zuen gaixotasuna. Negarrez hasi nintzen, ez nuen
horrelakorik jasango. Reki besarkatu nuen eta bera paralizatuta
geratu zen, ez zekien zer egin.