behar genuela esan zigun. Ezin dut jasan. Reki hotzez poliki poliki
hiltzen ari da eta nazkagarri hori salda bero bat jaten ari da gu
torturatzen gaituen bitartean. Askotan pentsatu dut egiten ditugun
zuloak, hilko gaituztenean, guren gorpuak gordetzeko lekuak izango
direla. Gure hilobiak aitzurtzen ari gara.
Gaur Rekik ez du barre egin, hori arraroa da Rekiz hitz egiten
badugu. Oso kezkatuta nago eta nire eskuan dagoen guztia egiten
saiatu naiz, hura pozteko.
Dardarek gauean jarraitu zuten. Gaueko ordu bien aldera izango
ziren. Ezin nituen begiak bildu. Haren arnasketa entzuten nuen eta
horrek lasaitzen ninduen. Banekien ez zegoela lo egiten, oso ondo
ezagutzen dut. Bat-batean bere ahotsa hitz egiten hasten zen:
Zuk mila aldiz kontatu didazu zure istorioa, nahiz eta horretaz
hitz egitea gustatzen ez zaizun- barre txiki bat egin zuen eztul egin
baino lehenago- eta orain nire txanda da. Ez galdetu zergatik baina,
buruan bueltaka izaten dut zuri kontatzea, baina ez dut une egoki bat
aurkitu. Kontatu nahi dizut nola etorri nintzen hona, eta noren errua
izan zen.
Isilean geratu nintzen, berari zuzen zuzen begiratzen, hitz egiten
zuen bitartean.
Ni inoiz ez naiz izan lagun asko izan dituen pertsona, egia
esanda, mundu honetan jendea gorrotatzen bakarrik ikasi ahal izan
dut, agian, jendeak ni gorrotatu nauelako. Zu bezala, ni aldeatxo
batean bizi nintzen, eta noski, nire adineko umeak bazeuden. Ume
horiek, beti ni iraintzen zebiltzan, eta taldetik banantzen ninduten.
Hala ere, haiek ni onartzen saiatzen nintzen, alferrik. Behin, nire
amak hariz egindako lepoko bat oparitu zidan, egurrezko pieza bat
zuena. Haiek hori ikustean, kolpe bat eman eta lepokoa erauzi
zidaten. Ez datik nora bota zuten. - malko lodi bat erori zitzaion,
baina hitz egiten jarraitu zuen - Egun batean, zuriak etorri ziren, eta