sarraila irekitzea. Berriz, eraikinaren sabaian argizulo bat zegoela
genekien. Han barruan behin egona nintzen, nagusiak deitu zidalako.
Egun horretan argizulo hartatik sartzen zen distirak nagusiaren
haserrea nabarmentzen zuen. Berak esan zuen ez nuela nahikorik lan
egin (ez zen guztiz gezurra), eta guardia bati zigor bat emateko esan
zion. Guardia horrek handik herrestan atera ninduen, baina ez
ninduen jo, eta korrika egiteko agindu zidan. Duela nahikotxo urte
gertatu zen hori.
Azkenean, Rekik lagunduta sabaira heltzea lortu nuen, eta han aurkitu
nuen argizuloa, erdi irekita. Guztiz ireki nuen, eta ahalik eta zarata
gutxien egiten, etxolara sartu nintzen. Oinek zorua ikutzean, soinu
txiki bat egin zuten, eta izerdi hotza etorri zitzaidan gorputzera.
Zorionez, soinua baxua zen eta ez zuen inor esnatu. Atera joan
nintzen, eta Rekiri ireki nion. Biak sartu ahal izan ginen eta han
geundela ahots batzuk entzun genituen. Zaindaria zen. Zenbat eta
ahotsak hurbilago entzun, orduan eta geure bihotzak azkarrago
zihoazen. Handik atera behar genuen, ezin ginen minutu bat gehiago
han geratu. Nagusiaren mahaian topatu nuen lehenengo gauza hartu
eta argizulotik atera ginen. Kanpoan geundela eskua ireki eta gure
altxorra idazluma eta kodernotxo bat zirela konturatu ginen. Elkarri
begiratu genion eta itzelezko algara atera zitzaigun. Gure alaitasuna
tiro baten soinuak geldiarazi zuen.
Rekiren eta nire aurpegitik irribarrea joan zen. Gure begietan,
beldurra. Biratu ginen, zer gertatu zen jakin nahian. Han, lurrean
botata gizon bat zegoen eta haren ondoan, zaindaria. Ez dut oso ondo
gogoratzen zer gertatu zen, buruan soilik irudi distorsionatuak ditut.
Gogoratzen dut gorputza odolez beteta zegoela. Gizonak oraindik
arnas egiten zuen, malkoak erortzen zitzaizikon bitartean
bihozberetasuna eskatzen zuen. Zaindaria harengana hurbildu
eta...PUM, akabo. Gizona hil egin zuen. Tiro horrek nire buru barruan
durundatu zuen. Momentu batzuk zer egin jakin gabe pasatu genituen.
Ziurrenik, 2 segundo baino ez ziren izan, baina nire pentsamendu
guztiak izoztuta geratu ziren. Rekik eta biok elkarri begietara
begiratu genion, eta ulertu bagina bezala, korrikan hasi ginen.
Hasieran gure oinek ez zuten norabide zehatza eramaten, baina
azkenean handik hurbilen zegoen etxolara abiatu ginen. Gizon ahots
eta pausoak entzuten genituen, baina nik buruan gauza bakarra nuen:
Ahalik eta lehen ezkutatzea.