Etxolara heltzea lortu genuen, eta zorte onez, atea erdi irekita
zegoen. Ahalik eta lasterren sartu ginen, eta gure atzean atea itxi
genuen. Zoritxarrez egurrak talka egitean danbatekoa entzun zen.
Norbait nola altxatzen zen entzun genuen Rekik eta biok, baina
pertsona altxatu zenerako biak ezkutatuta geunden. Pausoak.
Nor dabil hor? - esan zuen ezagun egiten zitzaidan ahots
batek. Ni, arnasa eusten saiatu nintzen, eta eskuak Rekiren ahora
eraman nituen. Nor demontre dabil hor? - Errepikatu zuen Baesinen ahots
haserretuak. Bere ahotsa oso lodi eta sakona zen, ia nahastezina.
Baesin zen, dudarik gabe.
Ohe azpitik atera ginen baina hori egin baino lehen Reki eta biok zin
egin genuen ez geniola inori ikusitakoa kontatuko. Baesin ikusi bezain
pronto, besarkatu genuen eta gorpua alde batera utzita gertatutakoa
kontatu genion. Bi minutoz behin istorioa gelditzen zuen, ea egia zen
galdetzeko. Rekik Baesinen ahoa haren eskuarekin estaltzen zuen eta
horrela gure abentura kontatzen jarraitu ahal nuen. Bukatzerakoan
irribarrea haren aurpegian margotu zen.
Baesin, Reki eta bion lagun mina zen. Arazo guztiak hari kontatzen
genizkion eta beti irtenbide bat aurkitzen zuen. Kanpamenduko
pertsonarik zaharrenetako bat zen eta haren istorioak kontatzen
zizkigun. Batzuetan, oso nekatuta ez bazegoen, haren aurreko
bizitzaz hitz egiten zuen. Kanpamendu honetan bizi garen guztiok
gure bizitza bi zatitan banatzen dugu: sartu aurretik izandako
bizitza, paraisua, eta orain daukaguna, infernua. Horregatik ez zait
arraro egiten beste pertsonei aurreko bizitzaz hitz egitea.
Baesin errespetatzen zuten gizon bat zen. Batzuetan iruditu zait
errespetu hori beldur bihurtzen zela, baina ezin da izan, Baesin
pertsona ona da. Beti jateko zerbait zeukan eta ez dakit nola, baina
guardiek ez zuten inoiz zigortzen.