A jam shenjtor i cili mezi shfaq mrekullinë e tij?
Të jem më vonë i adhuruar si hyjni.
A jam uji i pastër nga pusi i shkretëtirës?
Të më pinë në çastin e vdekjes
A jam unë vdekja e Artit?
Të ringjallem si Teurgji
A jam unë dashnori i dehur në Dashuri?
Të tretem në kuantumin e fotonit
A jam i marrë të zbuloj shpikjen e re?
Ashtu që të të dhimbsem ose
Ti mund të më përshëndesësh dhe aplaudosh
E kështu me radhë, e kështu me radhë, e kështu me radhë.
Kështu fliste Tamara
Kam lustruar sytë e fëmijës së përvuajtur
duke larguar shtresat e avullta të pamjes së tij
Të shoh dhëmbë të shkëlqyeshëm derisa buzëqeshë
dhe planetin e urrejtjes bukur mirë të fjetur dhe
fshehur të shpirtit tim
kam shpërlarë stratosferën e katastrofave
që prindërit e tyre me zell i shtresuan në qeniet e tyre
me lot të mbarsur me dashuri
kam qëruar të gjitha membranat e shpirtit
të kontaminuar
I dhashë buzëqeshjen bretkosës
dhe puthjen nefritit të heshtur
kam kulluar vesën nga petalja e trëndafilit
të bardhë dhe numëruar rubinët nga shega e pjekur
kam mbjellur të gjitha llojet e frutave
dhe mbaruar kopsht për të gjithë ne
147