në barkun e sajë duke ditur për vdekjen
e Dragoit, mrekulinë e vetme të sajë
të cilën e solli nga largësia e shtatë qiejve
por ende ajo mban gungën pas kafkës së sajë
si fërkem dhe si vulosje për qiejtë e largët
Atje
Kur shikimin e ngre kah format e bardha t’reve
atje e gjen ftyren teme t’ndriçume prej rrezeve t’diellit
nanë apo nuk jam… me petka filur e veshun
si në natën e nusnisë,
me livante floke t’lyme
me ftyrën si hana e plotë
e shikueme n’paqyre t’Venedikut
si atëhere kur krisnin pushkat
e krushqit kahre u bojshin
kush ma i pari e kalon udhkryqin
mes dy varrezash
njona e murtajes e tjetra e fëmijeve
t’vdekun prej fruthi
sot kur unë ul shikimin dhe shoh barkun
toka tek ma ngreh
diqysh si po du me e knue kangën e mesditës
kur dielli edhe hijen ta humb
e beqarve i bjen t’fiktë
tue pa ikjen dath t’Zanës me krifën kaçurrele
t’përflakun
erandje mirre dhe vjollce tuj shpërnda gjithandej
si atëhere kur hana si Zot adhurohej
e paganët u lutshin shiu me ra
me kambana dhe leshterik,
me fletë shtogu dhe degza t’lakueshme
të shelgut vajtues mbështjellun
nesër do t’shikohemi drejt n’sy
142