tue e pa rrenën e shoqi- shoit,
qysh ec si zhiva n’damarr t’plakun
me selmen t’helmuem qysh n’çikni
dhe ftyrat nuk do t’na skyqen prej marrës
sepse terrin e mbështollem n’rule
e lidhëm n’bohqe t’punueme
n’vekun e diellit
atje ku vena pihet e nuk t’i merr ment
ku dashninë e bojnë si frymëmarrjen
e nuk e emnojnë si na
atje ku fjalën e bojnë e nuk e thojnë…
Unë kam kohë
…sepse mësimet që i mësova
ishin të vrazhda si plagë shpirti
nuk u shëruan asnjëherë nga asnjë ilaq i njohur
as lumturia, as buzëqeshja e madje as edhe puthja
vetëm DASHURIA nuk lë hije
sepse unë kam kohë të dëgjojë
të qarët e jetimit
dhe të qeshurat në çerdhe fëmijësh
Unë kam kohë ta ngjes
polenin e lulediellit
në qepallët e mia dhe
vrapoj përreth në grurishten e artë
Kam kohë t’i shartojë llastarët
dhe eglendisem me aromën e luleve të imëta të rrushit
vrapojë përgjatë vreshtave
të fëmijërisë sime të largët
Unë kam kohë yjet t’i numërojë
Siç bëra dikur si i ri dhe
yjet më të mëdhenjë që i numërova
Ato shfaqën lytha në duar të mia
143