DUMAN
Betül Aslan
icimdekikaranlikk.tumblr.com
Murat Kalel i
SEN ANLARSIN
mezarvirtuozu.tumblr.com
Işığın sol yüzü ona bakıyordu.Karanlık bir oda da tek aydınlık
olan yer;O'nun yüzüydü.
Saatlerdir susuyorduk,aslında her şey alenen
meydandaydı.Yitik hayatlarımızdan parçalar
bulup birbirimize eklemeye çalışıyorduk.
Belki de ben ona yetemiyordum.Böylesine O'nun olmayı
istemek fakat becerememenin verdiği çaresizlik beni
olduğum yerden kıpırdamamaya itiyordu.
Kendimle baş edemiyordum içimdeki çığlıklar daha fazla yok
ediyor gibiydi benliğimi.
Oysa "0" öylesine huzurluydu ki,kelimelerimin çokta önemli
olmadığını fark etmiştim.
Gözlerim sürekli sigara içişine takılıyor bu sayede onu
saatlerce izleyebilme hakkınI
buluyordum kendimde.
"Çok fazla yorgunum ben,çok fazla bitmiş."
Şaşırmıştım,sanki yıllardır konuşmayan bir insanın ilk
sözlerini söylemesi gibiydi.O'nun
için çırpınan ben karşımda konuşan insana bir şey
diyemiyordum.
Ne desem sanki o masumiyet gidecek yerini adını bilmediğim
duygulara bırakacaktı.
Yan masada duran sigara paketini alıp içinde kalan son
teklerden birini hızlıca yakıp
dumanında kaybolmak istedim.
Ama beni oradan kurtaracak hiç bir şey yoktu.Konuşmak için
kelimelerin yerlerini değiştiriyor sanki cümlelerle zihnimde sevişiyordum.Sonra durdum
ve:
"Seni seviyorum."
Avuç içlerimde ilkbahardan kalma yapraklar var.
Sonbaharı bekliyorlar sararmak için
Güneşler doğmuyor buralarda
Öğrendim rüzgarda gözlerimi kapatmamayı;
Zor da olsa
Baharda açan papatyalar ne ise;
Karlı dağlarda açan kardelenler..
Eş-değerdir benim için
Adı üzerinde kar-delen.
Var sen papatyam olma,
Kardelenim ol.
Ya kopartırlarsa seni,
Korkuyorum
Gerçekten bu cümleyi kurmuş muydum?
Nasıl bu kadar dengesiz biri olduğuma kızıyor ve dahi
inanamıyordum.
Gülümsedi sadece,yorgun göz kenarları bana
bakıyordu.Kızarmıştım ya da utanmış.Halbuki
çoğu kez dile getirmiştim bu sözleri.
O an hiç olmadığın kadar çıplak kalmıştım.Sevdiğim adamın
bana sanki acıyor gibi baktığı
o an çırılçıplakdım.
Belki hikayem başlamadan bitmişti.Aidiyet hissim
paramparça olmuştu.
Dünyanın en yitik insanı bendim sanki.
Ağzımda söyleyemedğim kelimelerin mide bulandırıcı tadı
var gibiydi.
Yavaşça konuşmak istedim bütün çığlıklarımı bilsin
istedim.Bulunduğum boşluğa O'da ortak
olmalıydı.
Ama olmayan birine nasıl kızabilirdim ki?
Ve ben nasıl böylesine çok seviyordum?
Kendimi unutmuş,zihnimde her anlamı ona
yüklemiştim.Şimdi kalkıp gitmeliydim.O'ndan,kendimden.
Belki de ben gidebilmeyi öğrenmeliydim.
Tam da o gece.
Derken bir sigara yaktı yolcu. Yollar kısaldıkça,sigaraları soğuk ses
tellerini hırpaladı.Beyaz duman,yolcuyu yaraladı. Beyazlara büründü
karalar;Sahtekar beyazlar Zorunda bırakılmış duygularının prangaları
yolcu