Hayatın Batışı
Güneşin batışı yakındı eve geldiğimde.
Elimdeki poşetleri portmantonun üstüne
bıraktım ve sendeleyerek, salonun
köşesindeki tekli koltuğa oturdum. Bütün
günün yorgunluğu topuklarımda birikmişti
sanki. Hareketsiz oturuyordum karşımda
güneşin kızıllığıyla. Selamlıyordu beni
güneş, düşerken. Bir tebessüm vardı
yüzünde yarın sabah tekrar doğacak
olmasından kaynaklanan. Ya da beni sinsice
geceye teslim ediyordu bilmiyorum. Birkaç
dakika içim geçmiş. Uyandığımda karanlık
çökmüştü dünyama. Tıpkı onun bırakıp
gittiği gibi. Önce bir tebessüm sonra elveda.
Uğur Saadettin