Goizean esnatu, eta ibiltzen ikasi berri duen zaldikumearen pare abiatu naiz sukaldera. Baldar, trakets. Gelatik sukaldera dauden bost metroak zazpi bihurtuz. Bidea ilunetan egin dut, goizegi delako argia pizteko. Edo erretinak kiskaltzeko beldur naizelako, auskalo.
Sukaldeko leihotik argi printza bat sartzen da garbitu gabe utzi nuen mahaia argituz. Ogi mami, ardo tanta eta tomate sikuz tindaturiko platera begi bistan utziz. Total, bakarrik bizitzearen abantailak. Bisita sorpresak gutxi, amak bost aldiz deitzen du etorri baino lehen dena txukuntzeko astia emateko, eta iturginak gauza okerragoak ikusi dituelakoan naiz.
Atetik asko urrundu gabe argia piztu dut. Bi aldiz kliskatu ditu begiak lanparak, bere argi propioak molestatuko balio lez. Bi aldiz kliskatu ditut begiak, niri molestatzen didalako. Inozoa ni, argia piztu eta badaezpada lanparari beha geratu... Gizadia galtzeko zorian jarriz gero, ni bezalako inozoen errua izango dela pentsatzen dut maiz.
Begi niniak ohitutakoan begiak ireki eta kafea prestatzen jarri naiz.
Sukaldeko bigarren argia piztean zerbait sumatu dut nire atzealdean...
Nire itzala. Redios!
Enegarrenez eman dit sustoa, ni tontoa naiz, beti berdin, ze kakatia naizen, itzal puta bat besterik ez da. Goizegi da horrelako sustoak hartzeko. Ez naiz tabakoak sortutako minbiziaz hilko, ez eta alkoholak sorturiko zirrosi hepatikoaren ondorioz. Ez. Nire itzalak noizbait emango didan sustoaz baizik. Argia itzali dut.
Izan ere, argiaren norabidearen arabera. Ttak. Abisu gabe hor agertzen da zure itzala, luzeagoa, txikiago, ilunago. Baina bertan. Eta zer nolako izua sortarazten duen.
Eta askok hau kontatzerakoan barre egingo dutela badakit. Ados. Etxean gertatu delako. Ze inozoa zaren. Ados. Ze beldurtia. Ados. Baina gauez etxera bakarrik itzultzen garenean zenbatetan izutu gara?
10
LITERATURA
ITZALAK
Eider Gorritxategi Jaio