Herinneringen van
een Variété Artiest
BAS VAN TOOR
Toen ik in de laadruimte van de Renault bestelwagen stapte ontdekte ik allemaal technische apparatuur en ik had meer het idee dat ik in een mobiel radiostation stapte. Toen ik bij het circus uitstapte vroeg ik waar die apparatuur allemaal voor diende. De ene man zei: ‘Wij repareren in het gehele land.’ Ik zei: ‘Oh, leuke baan.’ En schonk er geen aandacht meer aan. Ik nodigde ze allebei uit voor een drankje in onze circuskantine. We hadden die dag geen middagvoorstelling, dus ging ik bij ze zitten achter een Coca Cola. Het waren ferme innemers allebei. Want toen ik die avond om elf uur in de bar kwam zaten ze er nog en ze hadden de grootste lol met de andere artiesten.
Nou, leuk toch? Ik hoorde ’s nachts om half drie hun autootje starten en dacht er verder niet meer aan.
Maar wat schetste mijn verbazing? Toen ik de andere ochtend om tien uur een kop koffie ging drinken in onze bar trof ik de beide heren alweer, zij het fris gewassen, op een kruk aan met een kop koffie en een bel Martel cognac waar je U tegen zei. Ik zei: ‘Goeiemorgen heren. Volgens mij hebben jullie het bij ons best naar de zin.’
‘Bassie,’ zei hij lachend ‘wij vinden de sfeer hier zo leuk. Heb je nog personeel nodig?’ ’Nou als je de Leeuwen wil temmen ga je gang.’ ‘Nee, dat liever niet, maar heb je er bezwaar tegen
dat we zo af en toe eens een pintje komen drinken?’ Ik zei: ‘Ik niet. Als je maar wel afrekent vanaf vandaag. Gisteren was het gratis voor de taxirit zullen we maar zeggen. Overigens, is het niet te vroeg voor cognac met koffie?’ Hij zei lachend: ‘Ja sorry hoor, wij moeten die koffie altijd een beetje verdunnen met cognac. Want puur krijgen wij dat spul niet door onze strot.
En vanaf die dag zaten Peppi en Kokkie, zoals wij ze noemden, elke dag van ‘s ochtends tien uur tot dikwijls laat in de avond op hun vaste plekje aan de bar. Ze gingen wel af en toe even weg voor een minuut of twintig. Nou heb je in de circuswereld een slag volk wat te pas en te onpas opduikt, maar die zijn wel duidelijk te herkennen aan het plastic tasje wat ze altijd bij zich hebben en in hun ogen een vragende blik van: Weet je nog een nieuwtje?
En als je een nieuwtje hebt is dat gegarandeerd diezelfde avond nog naar heel Nederland doorgebeld naar hun lotgenoten. Oneerbiedig worden ze circus mafketels, circus wausen of circus gekken genoemd. Deze mensen zijn helemaal weg van het circus. Alleen zie je ze nooit bij regenachtig weer om mee te helpen afbouwen. Maar circus mafketels of circus wausen waren onze twee Belgische vrienden beslist niet. En het gekke is; ze werden ook niet dronken.
Na een paar weken zei de ene: ‘Bas, jullie staan overmorgen in Merelbeke en wij hebben geregeld dat de burgemeester jullie een drankje en een oorkonde uitreikt op het stadhuis. Iedereen van het circus is uitgenodigd. De pers komt ook. Dus het is ook nog goeie PR voor het circus.’ Nou leuk toch? Hapje, drankje en een leuk stuk in de krant. Niks op tegen toch?
DE BENDE VAN NIJVEL .
Vervolg....