Fotoğraf: commons. wikimedia. org / Pline ünlü bir ressamın ismi herkesin ilgisini çekmeye de hazır.
Ancak yine de Picasso�nun İkinci Dünya Sava�ı yıllarında Paris�teki ya�amını, İspanya Krallığı yani nazi Almanya�nın �dostu� bir ülkenin vatanda�ı olarak, ev ve atölyesinde ve daha önceki ya�amının bilinen mekânlarında sanki hiçbir �ey yokmu� gibi sürdürdüğünü ve bir kapıdan liberal dostlarını kabul ederken arka kapıdan nazi subaylarına da atölyesini açtığını ve tablo sattığını yazmadan geçmemeliyim.
Hele Yahudi oldukları için tutuklanan ve toplama kamplarına gönderilen dostlarının, örneğin Max Jacob�un, nazi kapanından kurtarılması için küçük parmağını bile kıpırdatmadığını da. Tarih çünkü sadece subjektif olmak zorunda değil. Hele bizimkisi gibi toplumsal tarihse.
HIRSIZ VAR!
Öğleden sonrasının ilk saatlerinde 40�ını, 50�sini geçmi� ev kadınları, 70�indeki 80�indeki ya�lılar ve turistler göze çarpıyor. Alı�veri� için, gezinmek için veya her ikisi için çıkanların deilesidir bu. Hırsızlar, cepçiler, vurup kaçanlar da bu saatleri tercih ederler. Hırsızlar genellikle ikili çalı�ıyorlar. Kurbanları arasında turistler önce geliyor. Paris�in güya �sır dolu� ve kitaplardan kaynaklanan tılsımlı havasının etkisinden bir türlü kurtulamamı�, Eyfel Kulesi�nin, Notre Dame Katedrali�nin görkemiyle gözleri kama�mı� olan turistler, Paris�in cepçileri için birer kurbanlık koyun.
Hırsızlar, yinelemek pahasına yazıyorum, genellikle ikili çalı�ıyorlar, gözlerine kestirdikleri bir turisti örneğin metrodaki birçok yürüyen merdivenden en uzun ve en yüksek olanında yakın takipe alıyorlar, adım adım izliyorlar: Biri turistin önünde, ikincisi arkasında yerlerini alı-
21