Արմեն Մխեյան
Դավաճանության գինը
Սամվելը նրանց մտադրության մասին գլխի ընկավ միայն այն
ժամանակ, երբ հրեցին դեպի ավազանի կողմը: Նրա ուժասպառ
ձայնը ոչ ոք չէր էլ լսում: Երկու ամուր ձեռք բարձրացրին նրան ու մեկ
ակնթարթ հետո ջուրն ամբողջությամբ կլանեց Սամվելի մարմինը`
խլացնելով վերջին օգնության ճիչը: Ոտքերն ու ձեռքերն այնքան
ամուր էին կապված, որ շարժել չէր կարող: Կարող էր միայն կծկվել ու
ուղղվել: Մեկ վայրկայն հետո ջրում հայտնվեց նաև Բադալյանը, բայց
նա որևէ կերպ կենդանության նշաններ ցույց չէր տալիս: Սամվելը
փորձում էր և վերջին ճիգերը գործադրում դուրս լողալու համար,
բայց ապարդյուն, ամեն շարժումից հետո մարմինն ավելի էր
սուզվում սառը ջրի մեջ:
Թոքերը պահանջում էին թթվածին, սակայն դեռ դիմադրում էր:
Ամենաշատը մեկ րոպե կարող էր շունչը պահել, այնուհետ ուղեղից
եկած ազդակները կստիպեին շնչել ու ջուրը կլցվեր թոքերը:
Թթվածնային քաղց ու հետո ուղեղի բջիջների մահ:
Վերջ այլևս ի վիճակի չէր շունչը պահել ու թոքերում եղած օդն
արտաշնչեց: Օդի պղպջակները վայրկենապես հայտնվեցին աչքերի
առջև, իսկ սառը ջուրը ողողեց նախ կոկորդը, ապա իր սառնությամբ
պատեց ներսը: Սամվելը զգաց ինչպես է իր մարմինը կատարում
վերջին ջղաձգումները, մակերեսին հասնելու համար, սակայն
բաղձալի օդը բավական հեռու էր: Այլևս ոչինչ չէր տեսնում, թեպետ
աչքերը հնարավորինս փորձում էր բաց պահել:
«Եվ սա է վե՞րջը: Ոչ մեկ չի կարող իմանալ ինչ է մահը, մինչև ինքը
չմահանա»:
Աչքերի առջև օրվա ողջ անցուդարձն էր: Սպանություն, փախուստ,
կրակոցներ… Ժամանակ առ ժամանակ հայտնվում էր Տաթևը, իր
89