Արմեն Մխեյան
Դավաճանության գինը
-Արտակ, ես եմ, - հազիվ կարողացավ արտասանել Սամվելը, երբ
Տաթևը բոթեց Սամվելին, հասկացնելու համար, որ որևէ ավելորդ բառ
չասի:
-Արտակ ես լավ եմ, միայն ասա ի՞նչ է կատարվում այդտեղ:
-Ո՞ւր ես: Լրագրողները մի կողմից ոստիկաններն էլ մյուս, քեզ են
փնտրում: Շտապ պահանջում են ներկայանաս: Բայց հենց նոր
լրատվության վարչությունից հայտնեցին, որ
հետախուզում է
հայտարարվել: Հիմա քո ու այդ կնոջ նկարները բոլոր լրատվական
կայքերի առաջին էջերին է: Մամուլն էլ ինչ ասես գրում է: Ի՞նչ անեմ,
հերքում տա՞մ:
-Ո՛չ,
ցանկացած
հաղորդագրություն
կարող
է
անսպասելի
հետևանքների բերել: Միայն գրիր, որ լուրերը չեն հաստատվել և դեռ
ապացույցներ չկան, դե դու ավելի լավ կմտածես, բայց ոչ մի լուր իմ
զանգի մասին, լա՞վ: Եթե հարմար լինի հետո կխոսենք…
Սամվելը սեղմեց անջատման կոճակն ու Տաթևը հեռախոսը գրեթե
խլեց նրա ձեռքից:
-Ինչո՞ւ զանգեցիր: Հիմա ամեն քայլը կարող են վերահսկել, - մի
կերպ զայրույթը զսպելով խոսեց Տաթևը:
-Հանգիստ եղեք, - միջամտեց Բադալյանը, - հեռախոսահամարը չի
երևում վերջերս եմ սկսել օգտվել Կառավարությանն ընձեռած այդ
հնարավորությունից:
Հայելու մեջ հայտնվեց Բադալյանի խորամանկ ժպիտը, որը
տարօրինակ թվաց Տաթևին:
Սամվելի դեմքին գույն չէր մնացել: Իհարկե կարելի էր հասկանալ,
մեծ քանակությամբ արյուն էր կորցրել, բայց սա հիմնական
պատճառը
չէր:
Ականջներում
դեռ
Արտակի
բառերն
էին`
հետախուզում են հայտարարել: Աստվա՜ծ իմ, այս ինչի մեջ ենք
62