Armen Mkheyan Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ | Page 28

ԱՐՄԵՆ ՄԽԵՅԱՆ Աշնան անձրևի հետ արցունքի մի կաթիլ ՊԱՏՄՎԱԾՔՆԵՐ Տղամարդը մի պահ կանգ առավ ու նայեց շուրջը: Գարունը լիիրավ տիրակալ է դարձել: Անտառակի եզրից երևում էին ծաղկած ծիրանենիները: «Քիչ մնաց, հիմա կհասնեմ ուռենուն», — մտածեց նա ու քայլեց առաջ: Քայլերն արագացրեց: Ոլորուն արահետից այն կողմ, ահա և հասավ… Երբ հասավ այն վայրը, ուր շտապում էր րոպե առաջ տեղ հասնել, հիասթափված կանգ առավ: Ուռենին չկար ու հավանաբար վաղուց, իսկ որքան անուն և նշաններ էր իր կեղևի վրա հանդուրժում բարի ու խոնարհ ծառը: Բայց այն չկար հիմա, ասես անցյալի ու առաջին սիրո լուռ վկան լռել էր հավիտյան: Սակայն գետակը և ուռենու մոտ գտնվող քարը, որի վրա նա շատ անգամ էր նստել, պառկել ու հաճախ նիրհել, տեղում էին: Փոխվել էր նաև իր առջև բացվող տեսարանը: Տարիներ առաջ դիմացից ձգվում էր անծայր հորիզոնն, ու ծառերի կատարները հորիզոնին էին ձուլվում: Այժմ այստեղ բնակելի տներ ու անգամ բարձրահարկեր են կանգնած: Նա նայեց շուրջը ու չնկատեց անգամ, թե ինչպես նստեց այն քարին, որի վրա տարիներ առաջ կարողանում էր ողջ մարմնով տեղավորվել: Որքա՜ն կցանկանար հետ գնալ, շրջել ժամանակը, սեփական քայլը փոխել ու հիմա հավանաբար ներկան այլ կլիներ: Բայց ինչ դաժան է ժամանակը: Այն թռչում է ակնթարթի հետ ու երբեք թույլ չի տալիս փոխել անցյալը, ավելին. ներկայում պատժում քեզ հենց այդ անցյալի սխալների համար: Բայց հնարավո՞ր է արդյոք չսխալվել ու ներկայի բացթողումների և սխալների համար պատասխան չտալ: Անհնար է: Այդ անցյալը, որ կարծես չկա ու երբեք չի էլ եղել, միշտ կպատժի ներկայի ձեռքով, կստիպի փոխել ապագան... Բայց ապագան չկա, ու չկա նաև ներկան: Ամեն ինչ ապագա ու անցյալ տեսակավորմամբ է մեր առջև պատկերվում, իսկ ներկան վայրկյանի տեսքով մի ակնթարթում դառնում անցյալ: Փորձել ետ բերել անցյալն առնվազն խենթություն է: Ամեն ինչ այս 30