տեսախցիկի հետևից, ապահով հեռավորության վրա նորից
ամրացնենք այն, որպեսզի տեսագրենք հովազի շարժը որջ
մտնելիս կամ դուրս գալիս:
– Ճիշտ ես, գնացինք, – շշուկով ասացի ես:
– Զգու՜յշ, – շշնջաց ընկերս՝ մատնացույց անելով
հետդարձի ոտնուղին, որպեսզի նույն ճամփով էլ հետ
գնանք:
Ընկերս մի քանի քայլ ինձնից առաջ անցավ: Ես մի
պահ կանգ առա ու շրջվեցի, քանի որ շրշյուն լսեցի: Հետ
նայեցի դեպի որջը, թեև այնքան մութ էր, որ դժվար էր բան
նկատելը: Շրջվեցի, որպեսզի գնամ ընկերոջս հետևից և
հանկարծ քարացա տեղում… ընձառյուծը ուղիղ դիմացս էր:
Նա այնպես էր փակել ճամփաս ու այնպիսի հայացքով էր
նայում վրաս, որ չկարողացա անգամ գոռալ ընկերոջս,
օգնության կանչել: Մենք նայում էինք միմյանց: Թվում էր, թե
ժամանակը կանգ է առել: Ընձառյուծը հայացքով կարծես
ուզում էր որսալ իմ միտքը, ընթերցել այն: Այս գիշատիչը,
որը սովորաբար խուսափում է մարդու հետ հանդիպումից
ու վախենում նրա դաժանությունից, այդ պահին կարծես իր
ներսում հավաքելով համարձակությունն ու հետաքրքրասիրությունը՝ ուզում էր հասկանալ ինձ, «զրուցել» ինձ հետ:
Ես անշարժ գամվել էի տեղումս և լուռ ու քարացած նայում
էի նրան: Զգում էի, որ իմ լռությունը ինչ-որ տեղ նրան
նյարդայնացնում էր, բայց և նկատելի էր, որ ինձնից վտանգ
նա չէր զգում:
Ակնթարթներ տևած մեր այդ անձայն «երկխոսությունը» երկուսիս էլ կարծես խաղաղություն բերեց: Ընձառյուծը հասկացել էր, որ իրեն վնասելու մտադրություն չունեմ,
ես էլ արդեն իրենից վտանգ չէի զգում. ինձ էլ մի պահ թվաց,
որ նա ինձ չի վնասի:
ԼՌՈՒԹՅԱՆ ԳԻՆԸ
67