Հանկարծ հնչեց կրակոց, և այդ քար լռությունը
խախտեց օդում որոտացող գնդակը: Կրակոցը խախտեց
այն ներդաշնակությունն ու խաղաղությունը, որ իշխում էին
այդ մի քանի վայրկյանների ընթացքում: Ընձառյուծը վեր
թռավ ու հանկարծակիի եկած մի պահ նորից նայեց ինձ՝
կարծես փորձելով հասկանալ, թե արդյո՞ք ես եմ իմ հետ
բերել հրացանավոր մարդկանց: Նրա հայացքում մեկեն
խառնվեցին հիասթափությունը, վախը, զայրույթը, և նրա
հայացքն այնքան ահարկու դարձավ, որ ես վախեցա:
Նայեցի նրան՝ փորձելով հավաստիացնել, որ ես ոչ մի կապ
չունեմ այս իրարանցման հետ: Լսվեց երկրորդ կրակոցն ու
բացականչություն.
– Ճանապարհը փակել ենք, էս կողմից դուրս պիտի
գա, ուրիշ տեղ չունի փախնելու…
Ես հասկացա, որ որսագողերը, որոնք, ինչպես և
վստահ էի, հաստատ իմացել էին, որ գործ ունեն
ընձառյուծի հետ, հետապնդել էին կենդանուն, շրջափակել
էին ընձառյուծի կացարանը և ելքը միայն մեկն էր, որտեղ էլ
նրանք սպասում էին: Որսագողերը կռահել անգամ չէին
կարող, որ ընձառյուծը մենակ չէ, ես էլ եմ այնտեղ: Գազանը
իրեն հատուկ խուլ ձայնով մռնչաց ու ամբողջ մարմնով
լարվեց: Նա և՜ ուզում էր այդ պահին պատժել ինձ, և՜
զգացվում էր, որ նա հասկանում է, որ ես մեղավոր չեմ:
Փորձեցի վեր կենալ, նա նորից մռնչաց ու առաջ եկավ: Ես
հետ-հետ գնացի, ինձ թ