Նստած էին քարերին, արդեն մթնում էր, երկնքում
չղջիկներ էին թռչում: Արևի վերջին շողերը հետզհետե
անհետանում էին ամպերի հետևում, արևը իջնում էր
հորիզոնից, ու շուրջը ամեն ինչ աստիճանաբար ընկղմվում
էր մթության մեջ: Չղջիկները ավելի ակտիվացան մութն
ընկնելուն պես. նրանք թռչում էին հենց մեր գլխավերևում:
Զգացվում էր, որ մոտերքում քարանձավային հատվածներ
կան, որոնք տուն են այդ յուրահատուկ կենդանիների
համար:
Սակայն,
քարանձավների,
քարաժայռերում
հնարավոր որջերի առկայությունը հուշում էր, որ հնարավոր
է՝ հովազն էլ է այդ կողմերում ապաստանել: Չէինք հասցրել
մինչև վերջ ընկալել մեր իսկ ենթադրությունը, երբ լսվեց
տարօրինակ մի շրշյուն: Դա սովորական ձյան չէր, քանի որ
շուրջը ամեն բան լռեց մի պահ, և միայն այդ ձայնը լսվեց:
Այնպիսի տպավորություն էր, որ շուրջը ոչ մի բան չէր
համարձակվում այլևս շարժվել, որպեսզի չգրավի այդ ձայնի
«հեղինակի» ուշադրությունը: Մի պահ կարծես լռել էին
հեռվում լսվող անտառային ձայները, զգացվում էր, որ ինչոր բան կա մոտերքում, և այդ ինչ-որ բանը մոտենում էր
մեզ: Մենք քարացանք տեղում, արագ թաքնվեցինք թփերի
մեջ՝ փորձելով աչքներս վեց արած տեսնել մի որևէ բան:
Լույսը անջատել էինք, որպեսզի կենդանուն չվախեցնեինք,
սակայն ինքներս էլ լավ վախեցած էինք ու լարված: Ձայնը
կրկնվեց, դա քայլքի ձայն էր, ընդ որում՝ շատ զգուշավոր,
քանի որ անընդհատ չէր լսվում, այլ ընդհատումներով,
խիստ հաշվենկատ ընդհատումներով: Մի քանի վայրկյան
ևս, և մենք զգացինք, թե ինչպես մեր դիմացով, մի քանի
մետր հեռավորության վրա անցավ խոշոր հովազը: Մենք
շունչներս պահել էինք: Կենդանին այնքան արագ անցավ,
որ կարծես տեսիլք լիներ, մթության քողի տակ աչքներիս
ԼՌՈՒԹՅԱՆ ԳԻՆԸ
65