Arlen Shahverdyan Այնքան երջանիկ, որքան հիմա | Page 8

– Ես չգիտեմ, թե ովա Նիկողոսյանը, ի՞նչ Նիկողոսյան, – զարմացա ես: Կյանքում չէի լսել հորս ընկերոջ ազգանունը, նրան ճանաչում էի, թեև հիշում էի գրեթե երեք տարվա հեռավորությունից: Իսկապես նրան ազգանունով չգիտեի, ես նրան Գուրգեն հոպար էի ասում: Եվ երբ ասացին, որ Նիկողոսյանը ասել է, որ ինձ տանեն իր մոտ, ես անմիջապես մտածեցի ամենասարսափելին. երևի տուժած աղջիկը ինչ-որ մեծահարուստի կամ պաշտոնյայի աղջիկ է, և կանչողն էլ հավանաբար նրա հայրն է, այնպես որ հիմա ինձ տանում են ու վերջս տան, այնքան ծեծեն, որ մեռնեմ: Սաստիկ վախեցա, փորձեցի դիմադրել, որ չտանեն, սակայն ձեռքերս ոլորեցին ու նստեցրին մեքենան: Երբ հասանք քաղաքային վարչություն, նկատեցի հորս ՙպադավատը՚, հանգստացա, հասկացա, որ հայրս եկել է, էլ մենակ ու անտեր չեմ: Գնդապետ Նիկողոսյանը դուրս եկավ շենքից հորս հետ և մոտենալով ինձ ձեռնաշղթաներով բերող երկու միլիցիոներներին՝ ասաց. – Մի հատ բա՜ց թողեք էդ երեխուն, հանեք ՙնառուչնիկները՚: – Բայց… պարո՜ն գնդապետ…, – փորձեց հակառակվել միլիցիոներներից մեկը: – Ասեցի՝ հանե՜ք, թե չէ հեսա էդ «նառուչնիկները» կհանեմ ու վզի՜ցդ կգցեմ, – խիստ, հրամայական, սարսափեցնող ձայնով ասաց գնդապետը: – Լսո՜ւմ եմ, – պատասխանեցին միլիցիոներներն ու արձակեցին ձեռքերս: – Էս երեխեն փախչող էրեխեքից չի, որ ըտենց բռնել ու կապել եք, – ասաց գնդապետը: Որ փախչող լիներ՝ դեպքի վայրից կփախչեր, իսկ ինքը աղջկան գրկել ու հիվանդանոց է բերել, հերիք չի, մի հատ էլ մոտը մնացել, անհանգստացել է: Նառուչնի՞կս որնա: Թողեք ինքը իրա ոտքով կբարձրանա: Հայրս մոտեցավ, փաթաթվեց ինձ: Ես մի պահ այնպես տխրեցի, որ մեր հանդիպումն այդպիսի պայմաններում եղավ: Էլ չեմ ասում, որ հորս համարյա մի աչքով էի տեսնում. այն միլիցիոների հարվածից աջ աչքս այնպես էր ուռել, որ գրեթե փակվել էր: Առլեն Շահվերդյան. «Այնքան երջանիկ, որքան հիմա»: © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են, 2014: 8