Arlen Shahverdyan Այնքան երջանիկ, որքան հիմա | Page 4

– Բալես, սպասի զանգեմ, կարողա արդեն դուրս ա եկել ու նիստի
գնացել:
Մայրս զանգեց:
– Նիկոլայ Վլադիմիրովիչ, գործի տեղը ինչքա՞ն կմնաս, – հարցրեց
մայրս՝ խոսափողի հետևում անուշ ժպտալով:
– Մի քիչ հետո դուրս եմ գալիս, ի՞նչ կա, – խիստ ձայնով պատասխանեց հայրս:
– Չէ, ուղղակի մի հոգի հիմա կգա քո մոտ:
– Ո՞վ:
– Քո ծանոթներից ա, հեսա շուտ կհասնի, դուրս չգաս:
– Ա՜յ մարդ, ես ժամանակ չունեմ, մի քիչ հետո դուրս եմ գալու,
հետո թող գա, չեմ կարող սպասել:
– Չէ՜, սպասի, շատ կարևոր մարդ ա, երբ գա՝ չես փոշմանի, որ
սպասել ես:
– Լավ, թող գա, եթե ըտենց ուզում ա ինձ տեսնի, մենակ ասա շուտ
գա, ես չեմ կարող երկար սպասել:
– Լավ, հիմա գալիս ա, – ասաց մայրս ու խոսափողը ցած դրեց: Ես
համբուրեցի մորս, և անգամ չփոխելով զինվորական համազգեստս՝
արագ նստեցի մեր սեփական ՙԳԱԶ-24՚ մեքենան ու սլացա դեպի հորս
գործարան: Արագ էի վարում, չէր կարելի իհարկե, սակայն ինձ հասկանալ էր պետք, ես այդքան ժամանակ չէի տեսել հորս, կարոտե՛լ էի,
իսկ այդ պահի V؃V