Arlen Shahverdyan Այնքան երջանիկ, որքան հիմա | Page 3

– Վա՛յ, ցավդ տանեմ, բալե՛ս, բալե՛ս ա եկել, մաման մեռնի ջանիդ,
– գոչեց ուրախացած մայրս ու փարվեց ինձ:
Ես դռան շեմից առաջ գալով՝ անմիջապես գրկեցի մորս, ամուր
գրկեցի: Ո՛նց էի կարոտել, երկու տարի ու վեց ամիս չէի տեսել նրան, չէի
տեսել հորս, մեր ընտանիքի բոլոր անդամներին, բարեկամներին:
Վերադարձել էի Ռուսաստանից, որտեղ ծառայում էի: Բացակայությունը
երկար էր, անգամ նամակ չէի գրել, մտածում էի՝ կանցնի ժամանակն ու
տուն կգնամ, սակայն այդ ժամանակը երկար տևեց, շատ երկար: Ինչևէ,
բարեհաջող հասել էի Երևան, իմ քաղաքը, որտեղ ծնվել ու մեծացել էի:
Սիրտս թպրտում էր, իսկ երբ մորս գրկեցի, կրծքավանդակովս ՙլսեցի՚
նաև նրա սրտի ուժգին ու ուրախալի բաբախումը: Ես տանն էի, մորս
գրկում, մեր տան պատերի ներսում: Ո՛նց էի կարոտել, այդքան երկար
ժամանակ չէի տեսել, ու ահա ես տանն եմ:
– Մամ ջան, բա պապան ո՞ւր ա, – հարցրեցի, – տանը չի՞:
– Չէ, բալես, պապադ գործի ա, էսօր լավ խառն էր, մինիստրների
նիստ էր:
Հայրս Չարբախի դաշնամուրի գործարանի մոտ իր սեփական
գործարանն ուներ, հարուստ գործարար էր, անուն ունեցող ու հարգանք
վայելող մարդ: Մայրս անգամ նրան անուն-հայրանունով էր դիմում, ոչ թե
վախից կամ ստիպողաբար, այլ ուղղակի իրենց համատեղ կյանքի
ընթացքում միշտ լսել էր, թե ինչպես են ամուսնուն անուն-հայրանունով
դիմում, և ահա այդպես դիմելն էլ դարձել էր յուրատեսակ մի սովորություն:
Մայրս ասաց, որ պետք է անմիջապես զանգել հորս ու տեղեկացնել, որ եկել եմ, հայրս շատ կուրախանա: Սակայն ես կամեցա, որ իմ
գալուստը անակնկալ լինի, դրա համար հարցրեցի.
– Մամ ջան, պապան ՙպադավատո՞վ՚ ա գնացել:
– Հա բալես, ի՞նչ կա:
– Մեր մեքենան տանն ա՞:
– Հա:
– Մամ, էդ դեպքում, ես արագ նստեմ գնամ իրա մոտ, թող
սյուրպրիզ լինի:

Առլեն Շահվերդյան. «Այնքան երջանիկ, որքան հիմա»: © Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են, 2014:

3