HUNYO - NOB . 2017
6 LATHALAIN
HUNYO - NOB . 2017
Salot
AUBREY JANE C . DELFIN
Mariin kong pinanghahawakan ang kagustuhang makilala at tingalain ng iba . Gawing idolo ng nakararami . At purihin ng bawat isa . Nais kong marinig ang matatamis na salitang nagsisilbing musika sa aking pandinig . Subalit nang dumating ang takdang araw ng aking pagharap sa publiko , sumambulat ang nakalulumang katotohanan na hanggang pangarap na lamang ang mga iyon . Inulan ako ng matutulis na salitang tumatagos sa aking puso na nag-iiwan ng permanenteng marka . Ibinuhos sa akin ang balde-baldeng panlalait na dumudurog sa puso kong puno ng paghihinagpis . Isinampal ang reyalidad na wala akong karapatang umani ng papuri mula sa iba . Napagtagumpayan nilang iparamdam sa akin ang malubhang panghuhusga dahil sa aking panlabas na itsura . Kesyo maitim raw ako .
Nagkamali ako at inakala kong makikita ng ibang tao na ginawa ako para sa mas magandang dahilan . Na hindi perwisyo ang dulot ng aking pananatili . Ramdam na ramdam ko ang pagiging estranghero sa mundong inakala kong akin . Paulit-ulit na gumuguhit ang sakit sa tuwing ako ’ y tititigan ng mga mapanghusgang mata sa paligid . Pilitin ko mang ipinid ang aking sarili ay puro reklamo pa rin ang aabutin . At sa mga gabing mailap ang antok ay lalo akong nabubuhay . Todo sermon ang abot ko lalo na sa mga kabataan . Masakit mang isipin na hindi ako magawang tanggapin ng lipunang aking ginagalawan ay pilit kong ipinagsisiksikan ang aking sarili pagkat ito ang kapalaran na ibinigay sa akin . Kahit na minsan ay gumagawa pa ang iba ng paraan upang mabura ako sa mundong ibabaw at malutas ang suliranin ukol sa akin . Hindi ko lubos na maintindihan kung ano ang nakikita nilang mali sa akin . Na hindi nila magawang magbukas ng pinto .
Harapang ipinapamukha ang pagtatakwil nang walang alinlangan nang hindi iniisip na ako ’ y isang parte nila . Isa ako sa mga naghihirap na wala ni konting tinig upang maiboses ang kagaspangan ng aking buhay . Ang buhay kong ninais lamang na sumabay sa agos at maging bahagi ng iba . Ako ang palaging daing ng bawat isa pagmulat pa lamang ng mata . Dala ng sobrang antok ako ’ y lumilitaw , ang iyong eyebugs .
Patak ng Pag-asa ni Eloisa Jane L . Bautista
Habang tirik na tirik ang haring araw , ako ’ y bumangon mula sa dagat ng kasiyahan at ilog ng kalungkutan . Pagiging ignorante ang nangibabaw sa aking kalooban . Walang sagot sa tanong kung bakit ako nagdurusa kung saan kakampi ko ’ y mga taong nagluluksa . Ngunit isa lang ang nais kong mabatid iyon ay kung bakit siya ginawa ?
Palagi kong tanong kung katulad ba nito si Alfred Wegener na naging interesado sa kung paano nabuo ang mga kontinente sa mundo . Kagaya ba ito ni Marco Polo na nilakbay ang bawat bansa mapa Tsina , Japan , Malaysia , Pilipinas man o Korea ?
Nakikita kasi niya ang kilos ng bawat taong ramdam ang mga pighating nararanasan ng mundo . Sa wari niya ’ y siksik sa problema ang mga mamayan gayun din ang mga kaawa-awang halamang taon-taong namamatay dala ng matinding galit ng haring araw . Bagama ’ t kasabay niya ang pagdating ng bagyo , hatid naman niya ay pag-asa sa mga panahong naghihingalo na sa init ang mundo .
Siya o sila man ay palaging naghihintay na mapuno ang sasakyan upang makapaglakbay sa paroroonan sa lugar na kung saan matatagpuan ang iba ’ t ibang uri ng nilalang na sabik na naghihintay sa kanilang pagdating . Dinaanan na nila ang mga masusukal na daan at tiniis ang mga nakasusulasok na amoy ng imbornal . Nakasalubong na nila ang mga dagang naghihiyawan sa tuwa habang lumalangoy . Mga palakang nagkakantahan at mga nakatutuwang asong takot mabasa kaya ’ t sa mga kabahayan lamang nakatambay .
Kaya ’ t naibulong ko sa sarili kung bakit hindi na lang makisabay sa agos ng buhay , sa bawat patak ng ulan at ng bagyong pwede namang kumalma at maghatid ng ligaya . Itong buhos ng ulan na minsan nang lumunod sa akin subalit nagdala ng kapayapaang lubusan kong pinangarap . Ulan na naging patak upang magising ang natutulog kong pag-asa .
Baha
Jericho V . Caminong
Marisyu ! Tumambad sa akin ang tila isang pantasya … pantasya ng mga kulay na umakit sa aking mga mata . Uy , may naririnig ako … ang banda ! Ang sarap pakinggan ng saliw ng tunog ng tambol at sa mapanghalinang harmonya ng mga silopono . Mga maririkit na dilag ay sumasabay sa ritmo ng tugtog habang iwinawagayway ang mga bandera . Napakasaya ng araw na ito ! Para akong nasa kalagitnaan ng alapaap .
Nasilayan ko ang matatamis na ngiti ng mga taong naroroon . Sumusunod sa paradang napakahaba ng iba ’ t ibang pangkat . Langkay-langkay silang naglalakad pero makikita ang mahigpit na bigkis ng samahan . Hala ! Nakasakay ang isang tanyag sa sasakyan habang dinadaanan ang naghihiyawang karamihan . Magaling daw siyang magluto .
Dumako naman ako sa plasa . Nakita ko ang mga nakahilirang puting tolda . Nagtitinda sila ng mga luntiang pananim , mga pataba , prutas at gulay at iba pang produktong agrikultura . Mayroon ring nagbibidahang street foods . Usok pa lamang ay malalasap mo na ang linamnam ng mga pagkain . Sa tabing bahagi , nakita ko ang nagmistulang bahagharing mga payong sa mga alambre , nagbibigay-lilim sa kaalinsanganan ng panahon , at ang higanteng balloons na hango sa iba ’ t ibang kulay .
Tuwang-tuwa talaga ng mga tao lalo na nang makita ang mga binabaeng nakagayak sa malikhaing kasuotan na nagpapakita sa taglay na mayamang kultura . “ Uy , sura !” -Narinig ko sa mga kalalakihan habang humihiyaw .
Napanood ko naman ang kagila-gilalas na inihandang pagtatanghal na nagpatindig sa aking balahibo lalo na nang kumanta si Melanie Cinco na isang napakahusay na mang-aawit .