HUNYO - NOB. 2017
7
Tsinelas
Mary Rose Zabala
aghari
Naaliw naman ang mga tao nang awitin
nila ang mga nakatutuwang lokal na aw-
itin.
Umakyat ang butihing alkalde na
nagbigay ng isang buháy na mensahe na umukit
sa puso ng mga manonood. Mayroon ring libreng ser-
bisyo para sa mga bata at may pamimigay pa ng pagkain.
Lumabas ako sa plasa. Naamoy ko na parang may
nagluluto ng napakasarap na pagkain. Kumalam tuloy ang
sikmura ko. Sinundan ko ang nakaaakit na amoy at napad-
pad ako sa nagkukumpulang tao na tila may pinagkakagu-
luhan. Iyon naman pala! Naroon ang sinasabi kong tanyag,
si Chef Boy Logro. Agad akong naghanap ng mauupuan.
Nakinig at naantig ako sa makabagbag-damdaming ku-
wento niya. Napanood ko rin ang pagluluto niyang payak
ngunit masarap.
“Marisyu!”-Iyan ang masasabi ko sa pagdiriwang ng
“Araw ng Dulag”. Tunay nga itong nakagagalak at nag-iwan
ng ‘di malilimutang alaala sa puso ko. Maihahalintulad ko
ang karanasang ito sa bahaghari na sumisimbolo sa kasi-
yahan at selebrasyon. Natutunan ko na may saya sa kabila
ng pagdurusa. ‘Ika nga ng alkalde, “Sa tuwing uulan, may
bahagharing darating pagkatapos nito”, sa wikang Ingles.
Bunime clus, ne iam husa rei intilibem pontistratum he-
bena, estimih ictusquem teatur horbisserra nequon dit;
nos, cae mandacibere, Catala duc tea ina, C. Ex nihici
patquem ad nonsus hocae, consuperi consull ertili-
entem nonvere, Catanum pat intil halatant re, C.
Pos in sime intela videm. Imunte popotabitus
cone in vignonsum nocte fuit? Gilis, elibus
Marium haberfeciem es host facciam
dentero ad primilnequam pecta, po-
popota Simis nit, ubisse pubitio
pultiam publienatis med ius
poervirion sentio tus se, C.
Averfit,
Nasubukan mo na bang maging bida ng isang pelikula? Ako kasi, oo…
Ang masama nga lang ay “Lumayo ka nga sa akin” ang nakuha kong titulo at ang
masaklap pa dun, ako ang nilalayuan.
Isa lamang akong musmos na bata, ngunit sa murang edad ay may
kakaibang pag-iisip at kakayahan. Kaya kong tumakbo ng mabilis at uma-
kyat sa matataas na lugar. Wala na akong mga magulang. Pareho kasi
silang namatay dahil aksidente silang nadaganan ng isang gusali. Na-
katira ako sa bahay ng itinuturing kong pamilya. Hindi nga lang ako
inaalagaan. Mas pinapahalagahan pa nila yata yung alaga nilang aso.
Nasasaktan ako sa ipinaparamdam nila sa akin, paano ba naman ay
pinandidirian na nila ako tuwing nakikita. Kulang nalang ay sabi-
hin nilang “lumayo ka nga sa akin”. Sobra na akong nasasaktan.
Minsan umiiyak ako, napapagod sa kakaisip, kung bakit ganun
ang pakikitungo nila sa akin. “Pangit ba ako? Kalayu-layo ba
ako? Hindi naman eh... Kaya bakit? Baka akala nila na hindi
ako nasasaktan, na wala akong nararamdaman pero meron...
meron... At ang sakit na.
Palagi nalang akong nasa anino nila. Minsan rin la-
mang kung ako’y makakain, kaya hindi nakapagtataka
na lalo lang akong lumiliit at pumapayat. Tira-tira lang
ang nakakain ko. Isa pa sa ikinalulungkot ko ay wala
akong kalaro. Yung bata kasi dito sa bahay ay galit sa
akin. Lalapit pa lamang ako ay kumukuha na siya ng
gamit upang ibato. Dahil galit silang lahat sa akin,
dito sa abandonadong kuwarto ako namamalagi.
Makalat, marumi at mabaho. Kasama ko pa rito
ang mga daga.
Isang araw ay nakaramdam ako ng
matinding gutom. Pumunta ako sa kusina
upang tingnan kung may pagkain doong
pupuwedeng kainin pero pinanghinaan ako
ng loob nang malaman kong oras na pala ng
hapunan. Nanghihina akong bumalik sa kuwar-
to ko. Doon ay napag-isip-isip ko ang lahat ng
bagay na nangyari sa buhay ko. Yung kalungku-
tan, paghihirap at takot. Sa lahat ng nararamdaman
ko ay nagkaroon ako ng lakas ng loob. Lumabas ako
ng kuwarto at dumiretso sa kusina. Wala na akong pa-
kialam sa maaaring mangyari, pagod na akong magta-
go.
Humarap ako sa hapag-kainan. Bakas sa mga mukha
nila ang pagkagulat Nang kukuha na ako ng pagkain ay na-
karamdam ako ng kirot sa aking likuran. Sa sobrang sakit ay
humandusay na ako. Konti na lamang ang naaaninag ko pero
bago nahuli ang lahat ay narinig ko ang katotohanang pilit
kong nililimot. “Sa wakas ay patay na rin ang ipis”. Sa hapag-ka-
inan natapos ang lahat. Nang dahil sa tsinelas ay naging malaya
ako sa kahirapan ng buhay.
Hayop Man May Pakiramdam Din
ni ElveraG. Novio
Nakabibingi ang katahimikan ng buong paligid. Walang makita kahit isang
tao sa lansangan. Ni anino ng anumang nilalang ay walng masilayan.
Maya-maya, narinig ko ang mga kumakaripas ng takbo mula sa di kalayuan ng aking
kinaroroonan. Nabigla ako at napasilip tuloy sa maliit na siwang ng aming pawid na dingding. Na-
kiusyuso kung sino at ano itong narinig ko. Isang maputi at magandang babae ang nasinagan ng liwanag
ng buwan. Hinahabol siya ng maitim at may malaking hugis na pangangatawan ng lalaki. Takot na takot ang
babae na pumaitaas sa isang puno ng mangga. Itong si lalaki naman ay di mapakali sa kahahanap sa babae. Naramda-
man marahil ng lalaki na umakyat sa puno si babae. Kaya dahan-dahan niya itong inakyat. Nagpang-abot ang dalawa sa itaas
at bigla nahulog sila. Nagpupumilit si lalaki sa gusto niya. Subalit mariing umaayaw si babae.
Sa isang iglap, tumahimik ang kapaligiran. Nawala ang ingay ng dalawa at ako naman ay napaidlip pansumandali. Ngunit naa-
limpungatan ako nang sumigaw ang babae! Parang nasaaktan.. humihingu ng tulong... sigaw na....Meoww, meoww...meow...!