Kao najreprezentativniji objekat je svakako zgrada pošte u Sarajevu u ulici Obala Kulina bana i zajedno
sa zgradom Narodnog pozorišta predstavlja veliku kulturnu baštinu. Uoči Prvog svjetskog rata postojalo
je ukupno 196 telegrafskih stanica (125 pod vojnom upravom i 71 željeznička, koje su radile javne
usluge) u BiH i bilo uključeno u telegrafsku mrežu, pri čemu je važno istaknuti činjenicu da je izuzetno
dobro funkcionirala telegrafska veza ne samo unutar zemlje, nego i sa udaljenijim mjestima (npr.,
Sarajevo je imalo direktnu telegrafsku vezu sa Bečom, Budimpeštom, Gracom, Zagrebom, Osijekom,
Splitom, Dubrovnikom, Užicem i Carigradom). Već od 1879. bilo je moguće putem telegrafa slati novac
između pojedinih mjesta u BiH i odredišta u ostalim krajevima Austro-Ugarske monarhije u kojima je
postojala državna telegrafska veza. Od 1884., pored običnih saopćenja, bilo je moguće slati i hitne
telegrame, ali se za tu uslugu plaćala trostruka tarifa. Naravno, telegrafu se pridružio i novi način
komunikacije, a to je telefon. Uvođenje telefona u komunikaciju među ljudima, ne samo u BiH,
predstavljalo je pravi revolucionarni poduhvat. Telefon je u Bosni i Hercegovini prvi put upotrijebljen
1882. godine ali samo za potrebe vojske i administracije, dok su privatna lica bila isključena iz njegove
upotrebe. Tek krajem 1894., instaliranjem gradske telefonske stanice u Sarajevu, učinjeni su prvi koraci
ka javnom telefonskom saobraćaju, i to tako da je stanovništvu dopušteno korištenje telefona samo u
slučaju neke opasnosti (požar, nesreća, i slično). Svečano otvaranje javnog telefonskog saobraćaja u
Sarajevu obavljeno je 16. novembra 1898., a nakon toga se mreža javnog telefonskog sabraćaja širi i na
druge krajeve Bosne i Hercegovine. Možemo primijetiti da komercijalna primjena telefona kasni više od
20 godina u odnosu na njegove početke, što je značajno više u odnosu na telegrafiju.
Uvođenjem Banovine u Jugoslaviju, Bosna i Hercegovina je podjeljenja u tri zone. Administrativna
podjela države praćena je odgovarajućom podjelom poštanskih ureda, pa su tako uredi u Bosni i
Hercegovini bili podređeni pošti, telegrafu i telefonu u Sarajevu, Splitu, Cetinju i Zagrebu.
Do početka drugog svjetskog rata poštanska mreža Bosne i Hercegovine sastojala se od 188 poštanskih
ureda telegrafa i telefona, a u 1930-im godinama posebno je se počelo uspostavlanjem telefonske mreže,
te su skromni počeci uvođenja automatske telefonske centrale zabilježeni u Sarajevu, na Ilidži i u
Trebinju.
Nakon kraja drugog svjetskog rata i osnivanjem SFRJ direkcija PTT-a u Bosni i Hercegovini
funkcionirala je u okviru Zajednice jugoslovenskog PTT-a (JPTT).
Do 1992. pružao je usluge cjelovite poštanske mreže poštanskog saobraćaja, telefonske mreže,
telegrafske mreže, te moderne mreže za praćenje podataka
Zbog različitosti usluga, odlukom vlade Federacije Bosne i Hercegovine 20. decembra 1997.godine
dolazi se do podjele PTT-a Bosne i Hercegovine na BH Telecom i BH Poštu, koja od tada djeluju
samostalno.
To je bila državna korporacija čiji je jedini vlasnik bio Federacija Bosne i Hercegovine, ali je od 2004.
godine uvrštena u javnu kompaniju s većinom dionica koje još uvijek posjeduje vlada. Iako vlasnici
dionica imaju i upravna i vlasnička prava, učinak takve kontrolirane raspodjele kapitala je da se
preduzećem još uvijek upravlja od strane vlade, ali fondovima i malim dioničarima je omogućeno da
zarađuju novac na dividende i trgovanje dionicama.
5