Aiaraldea Hemen 120 Aiaraldea Hemen hamabostekariaren 120. zenbakia

AIARALDEA #120 2020ko apirilaren 10a dea Zainduz sarearen kartel bat. Aiaraldea.eus erreportajea IRAIA PEREIRO URKIJO IRAKASLEA IXONE COLLADO URKIJO GIZARTE HEZITZAILEA Zaintza kolektiboa izango da edo ez da izango Gizarte antolaketa, bai pandemia hutsa Testu honekin hasteko, argi utzi nahi dut ez nai- zela batere aditua gaixotasunetan, epidemietan edota dena delakoetan. Ez dut inoren beldurra epai- tzeko asmorik ezta botererik, ez dut uste egia abso- lutua nirea denik, eta ez dut inor konbentzitzeko idazten ere. Nire esperientziatik eta pentsamendue- tatik abiatuta nator gaur zuengana. Ziztu bizian gertatu den prozesua izan da hau, ia konturatu gabe gainera etorri zaiguna. Duela gutxi hasi ginen beste herrialde urrun batean gertatzen ari zena entzuten, beste planeta batean gertatzen ari izango balitz bezala. Bat-batean, hemen on- doan omen zegoen hondamendia, batzuk urduritu egin ziren orduan. Momentu batetik bestera, gure haurrak eskoletara ez ekartzearen agindua jaso genuen, bakoitza bere etxeetara, eta irakasle zein hezitzaileok hor geratu ginen, zer egin jakin gabe, antolatzen, zoratzen, aurreko egunetan gure ikasle txikitxoei ezpainetan emandako muxuak oroitzen, horrek izango ahal zuen ba koronabirusa? Nola mantentzen da ba metro bateko distantzia etenga- be zure maitasuna eta babesa eskatzen dizun per- tsona txiki horrekin? Zaila da, bai. Eta bitartean, komertzioak, fabri- kak, etxeko langileak lanean… Non ote daude gure umeak gaur ba? Galdetzen genion gure buruari. Bada, amamarekin, aititerekin… Nolatan? Haurrak birusaren eramaileak badira, baina asintomati- koak, eta gure nagusiekin uzten baditugu, zer ger- tatuko da? Baina noski, produkzioa geratzea, kontsumoa apaltzea, hori azken momentuko neurria izango da beti bizi garen sistema kapitalista honetan. Ez nai- zela batere aditua errepikatu nahi dut, argi utzi. Nik ez dakit horrelako neurriek ekonomian duten on- dorioa, baina argi dudana zera da: feministok eta hainbat herri mugimenduk askotan errepikatu du- guna, beste behin ere zaintza bazterrean geratzen dela, ez duela garrantzirik, eremu pribatuko gauza dela, hor konpon. Eta ez! Harro nago beste behin ere mugimendu fe- ministak eta herri mugimenduak mahaian ukabila jarri dutelako, antolatu garelako, irtenbideak bila- tzen saiatu garelako eta saiatuko garelako. Nahi- koa da! Gertatzen ari den hau guretzat eta pribilegio gu- txiago dituztenentzat kaka zahar bat da, eta gure eskuetan dagoena egiten saiatu behar gara, ardu- raz jokatu behar dugu. Baina argi izan gu etxean egoteak (telelana egiten adibidez, kontratu finko eta baldintza duinak ditugunon pribilegioa, noski), gure bizitzak eta elkarrizketak gai honen barruan bakarrik mugitzeak, kanpoan gertatu diren eta gertatzen ari diren beste kontuak ahazteak, bes- te batzuei ikaragarrizko onurak ekarriko dizkiela. Zentzuz jokatu, neurriak hartu, baina antolatu gai- tezen, zaintza kolektiboa da. Animo! Txinatik Italiara. Ondoren, Madrilera. Euskal Herrira ere iritsi da, gaur Espainiar estatuko gunerik kutsatue- netako bat izateraino. Osasun larrialdi egoeran gauden honetan, dena da posible, pertsonen eskubide zibilak mugatzeko aukera izateraino: hiri eta herrietako sarre- ra-irteerak kontrolatu, kalera irteteko ordutegiak ezarri edo oinarrizkoak diren saltokiak soilik irekitzea berma- tzea ekarriko du egoera honek, nahi ala ez. Supermer- katuetako eta farmazietako langileek kutsatzeko arris- kurik edukiko ez balute bezala. Izan ere, birus bati ezin zaizkio mugak jarri, eta be- raz, herritarron erantzukizunari erreferentzia eginez, arauak betearazteko dugun ardura behin eta berriz gogorarazten digute, beldurrarekin. Larria da egoera, zalantzarik ez dugu honekin, baina, aldi berean, argi dugu kontrol neurri hauek agerian utzi dituela COVI- D19a iritsi baino lehenago, pertsonon bizitzak erdigu- nean jarri eta bakoitzak bere beharretara antolatzeko dauden oztopoak. Ikastetxeen itxiera eta telelana dira birusaren heda- pena kontrolatzeko hartutako ebatzietako batzuk. Bai- na, egungo pandemia egoeran zentzuzkoak iruditzen zaizkigun neurri hauek, beste behin ere, agerian utzi dituzte bizitzak erdigunean ez egoteak dakartzan ara- zoak, baita pertsona kolektibo ezberdinen artean da- goen ekitate falta ere (genero edota klaseen ezberdinen artean, besteak beste). Lan-esparru askotan, prekarioe- netan batez ere, telelana egitea edo lanera ez joatea au- kera ez delako; eta hein handi batean, lanpostu horiek okupatzen dituzten emakumeek, ez dutelako lanera joatea ez den beste alternatibarik. Izan ere, ezin ahaz- tu dezakegu oraindik ere emakume eta gizonen artean dagoen %23ko soldata arrakala, eta honek esan nahi duena: 3 hilabetez dohainik lan egitea, hain zuzen ere. Gaur bertan, banketxe handi bateko bulegoetako ba- tean, arretako langileak bere ondoan zuen seme txikia. Biztanleria kolektibo kutsakorrena, gizarte talde kolek- tibo zaurgarrienen aurrean; baina noski, zaintza lanak, ordea, emakumeen lana dira, une oro. Lehentasuna, koronabirus delakoaren presentziarekin edo gabe, pro- dukzioa izaten jarraitzen du. Eta alternatibak egoteko- tan, emakumeek moldatu ditzatela edo murriztu di- tzatela euren jardunak eta egunerokoa, aiton-amonak babestea izan behar delako helburua, zalantza gabe. Are gehiago, esparru pribatuan, etxean gelditzeko eten- gabeko mezuez betetzen gaituzten honetan, babesga- betasun eta indarkeria matxista kasuek goranzko joera izan dute. Euskal Herrian, azken bi egunetan hiru erail- dako emakume izan ditugu gurean. Ez Milanen, ezta Madrilgo foku nagusian: gure euskal oasian baizik. Hortaz, koronabirusa saihesteko neurriak etenga- beak izaten ari diren eta izan beharko diren honetan, ez dezagun ahaztu osasun publikoaz gain pertsonok beste eskubide batzuk ditugula ere. Gaurdanik eraiki nahi dugun herri honetan GUZTION bizitzak babestea eta lehentasunezkotzat hartzea izan behar baita herri osasuntsu baten isla.

Aiaraldea Hemen 120 Aiaraldea Hemen hamabostekariaren 120. zenbakia | Page 13