07
Welke universele uitspraak geldt hier? Of is scenario-denken een betere invalshoek? Waarin gelet op het vooronderzoek van een ontspoorde casus meerdere opties voor educatieve participatie – in welke passende vorm dan ook – in beeld worden gebracht. Dat vraagt meestal om bijdragen van meerdere partijen:
• die allemaal doelmatig en effectief kennis en kunde kunnen inzetten,
• die checken of de essentie van de wet waarop bijgedragen wordt, wordt gehandhaafd,
• en die pas daarna een gemixt besluit nemen.
Stimulansz heeft daartoe de ‘Omgekeerde Toets’ ontwikkeld. Maar kunt u daar als direct betrokkene wel wat mee?
n hoe zit het eigenlijk met de
hoeveelheid thuiszitcasussen in uw
regio? Kan er voor 1 kind maatwerk worden georganiseerd? En voor 2? En voor 10? En als dat dan oploopt, welke collectieve schaal hanteren we dan om specifieke educatieve trajecten te organiseren en die te financieren? En wie heeft het daarin dan weer voor het zeggen? Onderwijsgeld? Gemeentelijk ingekochte zorgdienstverlening? Ja het komt steeds terug: ‘Wie heeft het voor het zeggen?’
ij van ACT! denken dat besluiten
zowel individuele als collectieve
afwegingen kennen. Dan is het ook nodig dat collectieve en individuele besluiten in passende communicatieve settings georganiseerd worden. Wie heeft daar een beeld bij? Wij van ACT! hebben ons eigen beeld daarbij ontwikkeld: de Communities of Inclusive Practice (CoIP). Het vormen van een community die praktische thuiszitproblemen oplost. Waartoe een ieder, ouders met kennis en belangen, professionals met kennis en belangen, ‘herschaftsfrei’ zelf nieuwe communicatieve regels gaan opstellen. Over hoe er horizontaal wordt gecommuniceerd. Hoe er horizontaal wordt besloten. In een veilige ruimte, waarin iedereen zowel gast als gastgever is: de ‘common’. We kunnen dit uiteraard heel praktisch maken. Maar dan is het nodig dat u dat wilt! Net als bij de omgekeerde toets gaat het dan om in te brengen wat er op dat moment toe doet. En los te laten wat er op dat moment niet toe doet. Denk eens aan: Veilig Thuismelding doen bij onuitgelegd verzuim, om de dwangmogelijkheden van de LPA kracht bij te kunnen zetten. Wanneer is dit zinvol, ethisch, legitiem, en productief? In hoeveel van de gevallen dan? Of is het productief omdat het zo is voorgeschreven? Kijk en dan hebben we een onderwerp voor afstemming binnen de CoIP: hoe gaan we hier anders en vooral beter mee om?
ovenstaande is een reeks van
uitgewerkte gedachten. ACT! heeft
dienovereenkomstig een reeks van trainingen opgesteld waarin bovenstaande ‘geleerd’ kan worden. Een Masterclass die handelt over regionale oplossingsrichtingen die elke individuele casus gaat helpen. Bij het voorkomen van v.s.v. en thuiszitsituaties kan er met meer onderwijskundige kennis ook onderwijskundige verantwoorde interventies worden genomen waarmee kinderen beter en langer kunnen participeren. Dan heeft men minder snel beroep te doen op de oh zo dichtbij georganiseerde ‘zorg’. Dit kan met het POC-model: Passend Onderwijs Constructie-model.
'Bij het voorkomen van v.s.v. en thuiszitsituaties kan er met meer onderwijskundige kennis ook onderwijskundige verantwoorde interventies worden genomen waarmee kinderen beter en langer kunnen participeren. '
e kunnen u ook alternatieven
aanbieden voor het voorkomen van
‘handelingsverlegen’ te zijn. In feite om in meer situaties ‘handelingsbekwaam’ te zijn. Ook dat hebben we in een aparte training
gegoten. En wat denkt u van het gedrag
van elke leerling op te vatten als een spiegel van eigen volwassen / professioneel gedrag? In de daartoe opgezette training wordt de Present Child methodiek gehanteerd. Ouders worden ook niet vergeten: zij worden individueel empowered en ook bijgestaan door daartoe opgeleide ‘maatjes’. Dat is belangrijk, mits we maar wegblijven van verstrikkingen zoals hierboven al aangegeven.
E
W
B
Commentaar
W