«Ψυχολογία :έρευνα & εφαρμογές»
Νοέμ, 2019
Tόμος 2, Τεύχος 5, ISSN: 2623- 3673
Σημείωση: Η μέθοδος των 5 βημάτων αναλύεται στα εξής: Βήμα 1:
Κατηγοριοποίηση της διέγερσης ως ήπιας, μέτριας ή σοβαρής, Βήμα
2α: Μη-φαρμακολογική αποκλιμάκωση για ασθενείς με ήπια ή μέτρια
διέγερση,
Βήμα 2β: ασθενείς μέτριας έως σοβαρής διέγερσης εντάσσονται στο
" λευκό κωδικό " των επειγόντων του νοσοκομείου (τουλάχιστον όσον
αφορά τις αγγλόφωνες χώρες), Βήμα 3: Ασφαλή και αποτελεσματικά
μέτρα φυσικού περιορισμού, Βήμα 4: Χημικός περιορισμός, Βήμα 5:
Αντιμετώπιση ενδεχόμενης υποκείμενης απειλητικής για τη ζωή
κατάστασης, η οποία αποτελεί ταυτόχρονα και αιτία της
διέγερσης.(Hellman
Anton,
November
16,
2018,
https://www.acepnow.com/article/a-5-step-approach-to-the-agitated-
patient)
2.Η ψυχοκινητική διέγερση στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του
γενικού νοσοκομείου
Η ψυχοκινητική διέγερση αποτελεί μέρος ενός συνεχούς: από την
ανησυχία στο άγχος, από το άγχος στη διέγερση, από τη διέγερση
στην επιθετικότητα (Zeller and Rhoades, 2010). Στο
τμήμα
επειγόντων περιστατικών, η διεγερμένος ασθενής αποτελεί μια
πρόκληση σε πολλαπλά επίπεδα. Εκτός από την πολυπλοκότητα της
δικής του ψυχοκινητικής διαταραχής πρέπει να αντιμετωπιστούν και
οι αναφυόμενες συναισθηματικές απαντήσεις τόσο του υπεύθυνου
κλινικού ιατρού και του προσωπικού του Τμήματος Επειγόντων όσο
και των λοιπών ασθενών και συνοδών. Ο παραδοσιακός στόχος
καταστολής του ασθενή επιβάλλει μία σχέση κυριαρχίας-υποταγής,
ενώ το σύγχρονο πρότυπο στοχεύει στη «βοήθεια του ασθενούς να
ηρεμήσει τον εαυτό του».
Οι κατευθυντήριες οδηγίες του σχεδίου BETA (Best practices in
Evaluation and Treatment of Agitation) (Holloman G.and Zeller S.)
βοηθούν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση της κατάστασης
εκτεινόμενες σε όλες τις διαστάσεις της.
3.Ο ρόλος του κλινικού στην αποκλιμάκωση της διέγερσης
Ανεξάρτητα από την υποκείμενη αιτιολογία, η διέγερση είναι μια
επείγουσα κατάσταση και απαιτεί την άμεση παρέμβαση για τον
έλεγχο πρωταρχικά των συμπτωμάτων αλλά και τη μείωση του
κινδύνου τραυματισμού τόσο του ασθενούς όσο και τρίτων. Παρ’ όλα
αυτά είναι ουσιώδης η ανάγκη έγκαιρης διάγνωσης.
Η λεκτική αποκλιμάκωση και η μη λεκτική επικοινωνία είναι συνήθως
το κλειδί για να βοηθηθεί ο ασθενής να γίνει ενεργός συνεργάτης
στην αντιμετώπιση της διαταραγμένης ψυχικής του κατάστασης.
Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που υπαγορεύουν στον κλινικό την
αναγκαιότητα χρήσης μη αναγκαστικών μεθόδων αποκλιμάκωσης. Ο
πρώτος λόγος είναι ότι η αναγκαστικές προσεγγίσεις τείνουν να
ενισχύουν την πεποίθηση του ασθενούς ότι η βία είναι αναγκαία και
δικαιολογημένη. Ως εκ τούτου η αποτροπή της ανατροφοδότησης της