เจ้าชานน้อย 008 | Page 40

40
"เปนสิ่งซึ่งมักถูกลืม " สุนัขปากลาว "มันคือการสราง
ความสัมพันธ "
"ความสัมพันธ ?"
"แนนอน"สุนัขปากลาว
"สําหรับฉันเธอเปนเพียงเด็กผูชายเล็ก ๆ คนหนึ่งซึ่ง
เหมือน ๆ กับเด็กชายคนอื่น ๆ อีกหมื่นคน ฉันไมตองการเธอ และเธอ
ก็ไมตองการฉันเชนเดียวกัน ฉันก็เปนเพียงสุนัขปาธรรมดา ๆ ตัวหนึ ง
เหมือนสุน ข
ปาอื่น ๆ หมื น
ตัว แตทวาถาเมื่อใดเธอคุนเคยใกลชิดกับฉัน
เมื่อนั้นเราก็ตางตองการซึ่งกันและกัน เธอก็จะเปนเด็กคนเดียวในโลก
สําหรับฉัน และฉันก็จะเปนสุนัขปาตัวเดียวในโลกสําหรับเธอดวย…"
" ฉันเริ่มจะเขาใจละ "
เจาชายนอยกลาว
" มีดอกไมอยูดอกหนึ่ง …
ฉันคิดวาเธอไดสรางความสัมพันธ
กับฉัน …"
" ก็อาจเปนไปได เราอาจ
มองดูโลกไดตาง ๆ กันไป "
" โอ … ไมใชบนโลกน
หรอก " เจาชายนอยตอบ สุนัขปาม
ทาทีแยบยล
" บนดาวดวงอื่นรึ ?"
" ใช "
" มีนักลาสัตวไหมบนดาว
ดวงนั้น ?"
"ไมมี "
"ไมมีอะไรที่ดีพรอมเลย" สุนัขปาถอนใจแตเขาก็ยังยอนมา
ความคิดเดิม "ชีวิตของฉันแสนจะนาเบื่อหนาย ฉันลาไก มนุษยก็ตามลาฉัน
อีกที ไกทุก ๆ ตัวก็เหมือน ๆ กันหมด และมนุษยทุกคนก็เหมือน ๆ กันอีก ฉัน
ออกจะเบื่อ ๆ อยู แตวา
ถาเธอทําใหฉันเชื่อง ชีวิตของฉันก็จะสดใสขึ น
ฉันจะเรียนร
จักฝเทาซึ่งผิดจากเสียงอื่นทั้งสิ้น เสียงฝเทาอื น
จะทําใหฉันหลบหนีไป
ใตดิน แตฝ เ  ทาของเธอจะเรียกฉันใหออกมาจากโพรงดิน
เชนเดียวกับเสียงดนตร
และดูนั่นซิ เธอเห็นไหม ที่นั่นทุงนาขาวสาลี ฉันไมกินขนมปง
หรอก ขาวสาลีหามีประโยชนตอฉันไม นาขาวสาลีจึงมิไดทําใหฉัน
หวนระลึกถึงสิ่งใดเลย และนั่นก็เปนสิ่งที่นาเศรา แตเธอก็มีผมสีทอง
ฉะนั้นถาเธอจะกอความสัมพันธของเราทั ง
สอง ก็จะเปนสิ่งมหัศจรรย
ยิ่ง ขาวสาลีสีเหลืองอรามทําใหนึกถึงเธอ และฉันชอบฟงเสียงลมพัด