4
ฉันเบิ่งตามองดูเด็กน้อยนั้นอย่างประหลาดใจ อย่าลืมว่าฉันอยู่ ไกลแสนไกลจากดินแดนที่มีผู้คนอาศัย ทว่าเด็กน้อยนั้นไม่มีทีท่าว่าหลง ทางเหนื่อยอ่อน หิวโหย กระหายน้ํา หรือเกรงกลัวแต่อย่างใด ไม่มีท่าทางว่า เป็นเด็กหลงทางอยู่กลางทะเลทรายห่างไกลผู้คนนับเป็นร้อยเป็นพันโยชน์ เลย ในที่สุดฉันก็รวบรวมสติได้ และพูดขึ้นว่า " แล้วเธอมาทําอะไรอยู่ที่นี่หละ " เขาก็พูดซ้ําอีกอย่างอ่อนโยนเหมือนเป็นเรื่องสําคัญว่า " กรุณาวาดแกะให้ฉันตัวหนึ่งเถอะ "
ในเมื่อเรารู้สึกว่ามีสิ่งลี้ลับเกินกว่าที่จะกล่าวได้ เราก็ไม่กล้าที่จะ ขัดขืนต่อมัน แม้ว่าฉันจะอยู่ห่างไกลผู้คนนับด้วยร้อยโยชนพันโยชน์และอยู่ ระหว่างอันตรายถึงชีวิต ฉันก็ดึงเอากระดาษและดินสอออกมา แต่แล้วฉันก็ นึกขึ้นมาได้ว่าฉันเคยเรียนแต่วิชาภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ คณิตศาสตร์และ ไวยากรณ์เท่านั้น ฉันจึงกล่าวกับเด็กน้อย ( อย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี ) ว่าฉัน วาดไม่เป็นหรอกนะ เขาตอบฉันว่า " ไม่เป็นไรหรอก วาดแกะให้ฉันตัวก็แล้วกัน "
เนื่องจากฉันไม่เคยวาดแกะเลย ฉันจึงวาดภาพหนึ่งในสองภาพ ที่ฉันวาดเป็นให้เขา คือภาพงูเหลือมชนิดที่เห็นด้านนอกและฉันก็ตกตะลึง เมื่อได้ยินเขาตอบว่า
" ไม่เอา ไม่เอา ฉันไม่อยากได้ช้างในงูเหลือม งูเหลือมน่ากลัว ออก และช้างก็ตัวใหญ่เกะกะเกินไป บ้านฉันเล็กนิดเดียววาดแกะให้ฉันตัว หนึ่งเถอะ "