ไปกับมันเท่านั้นก็พอ ขออย่าได้เก็บมาเป็นอารมณ์คิดมากทุกสิ่งอย่างเมื่อถึงเวลาย่อมมี ความเปลี่ยนแปลงเป็นนิจนิรันดร์ ( เกิดขึ้น-อ้วนอยู่-หลับไป )
จริงๆ แล้วละครอย่าง “ บุพเพสันนิวาส ” หรือกระแสออเจ้าควรมีตั้งนานแล้ว เพราะอยุธยาไม่ใช่โลกศักดิ์สิทธิ์ที่เกินแตะเกินเอื้อม มันควรจะเป็นโลกสามัญธรรมดา มี เรื่องรักๆ ใคร่ๆ ไม่ต้องจักรๆ วงศ์ๆ ก็ได้ ไม่จ�ำเป็นหรอกที่เรื่องอยุธยาจะน�ำพาให้ท่าน ไปรู้จักแต่เรื่องใหญ่ๆ โตๆ อย่างชาติบ้านเมือง มันอาจน�ำพาให้ท่านไปตระหนักถึงความ จริงของชีวิตอย่างใดก็ได้
ในการท�ำงานชิ้นนี้มีบุคคลที่ผู้เขียนต้องขอบคุณอยู่มากมายหลายท่านเช่นเดิม ตั้งแต่รั้วจามจุรีถึงเชิงดอยสุเทพ
ศาสตราจารย์เกียรติคุณ สายชล สัตยานุรักษ์ และศาสตราจารย์ ดร . อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์ อาจารย์ของผู้เขียนที่ให้ค�ำปรึกษาชี้แนะและความช่วยเหลือในเรื่องต่างๆ มาโดยตลอด
รองศาสตราจารย์ ดร . สุธาชัย ยิ้มประเสริฐ และผู้ช่วยศาสตราจารย์ บุญส่ง ชัยสิงห์กานานนท์ ผู้ล่วงลับทั้งสอง ที่ต่างก็เป็นประติมากรชั้นยอดร่วมกันปั้นผู้เขียนขึ้น มาในโลกวิชาการ ( โฟร์เอสสร้างสรรค์อีกแล้วครับท่าน !)
ขอขอบคุณส�ำนักพิมพ์มติชนที่ยังคงสนับสนุนนักวิชาการตัวเล็กๆ ( และอ้วนๆ ) เช่นผู้เขียนเสมอมา คุณสุจิตต์ วงษ์เทศ ผู้บุกเบิกการศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยาใน มิติสังคมวัฒนธรรม เปรียบประดุจครูอาจารย์อีกท่านหนึ่ง , คุณสุพจน์ แจ้งเร็ว บรรณาธิการแห่งศิลปวัฒนธรรม ผู้ใหญ่ใจดีที่ให้ความเมตตาเสมอมา , คุณเย็น-ปานบัว บุนปาน , พี่เอก-อพิสิทธิ์ ธีระจารุวรรณ , พี่โหน่ง-ธัชชัย ยอดพิชัย , คุณตง-มณฑล ประภากรเกียรติ , คุณแบงค์-ปกรณ์เกียรติ ดีโรจนวานิช ฯลฯ
เวลามีใครกล่าวถึงผู้เขียนว่าเป็น “ นักเขียนของศิลปวัฒนธรรม ” หรือ “ นักเขียน มติชน ” ผู้เขียนรู้สึกภาคภูมิใจเสมอ หากผลงานชิ้นนี้จะมีประโยชน์อย่างใดแก่ท่านผู้อ่าน ก็ขอให้ระลึกว่าเป็นคุณความดีของทุกท่านที่กล่าวมานี้ ด้วยความเคารพและขอขอบคุณ เป็นอย่างสูง
กำาพล จำาปาพันธ์ มนุษย์ทาสแมวคนหนึ่ง
( 10 )