Տարիներ առաջ , կարդալով Հերման Հեսսեի « Սիդհարթա » վեպը , ինձ մոտ հատկապես տպավորվեց գլխավոր հերոսի ՝ Սիդհարթայի խաղաղության և ներդաշնակության կատարյալ հոգեվիճակը ․ այն է ՝ անհատին մարդկային կյանքից անջատելն ու առավել բարձր ՝ հոգևոր արժեքների հետ նույնանալը , որոնց հասնելու համար անհրաժեշտ է կտրվել հասարակությունից ու հնարավորինս մոտենալ անձեռակերտ աշխարհին ՝ բնությանը ։ Այս դեպքում յուրաքանչյուր մասնիկ ու
Chaaya Prabhat , « Սիդհարթա » գրքի կազմի մշակում
բաղադրիչ հանդես է գալիս իր սկզբնական , անխառն ու մաքուր վիճակով ՝ բարձրագույն ։ Այդ է պատճառը , որ հաճախ ճգնելու , իմաստության ու սեփական « ես »– ի բացահայատման լավագույն վայրը հենց բնությունն է լինում , իսկ սրան հասնելու ուղին ՝ մեդիտացիան ։