С у ш т и н а п о е т и к е | ч а с о п и с з а к њ и ж е в н о с т
облаци се размичу и дозивају те.
Зар си овуда ходио, кроз лучна врата пролазио, запитан, зашто смо нанети на просторе исте да сањамо недостижно?
Далеко иза остала је твоја љубав изневерен заједнички сан. Уточиша нема све је запитаност само. Ти, витки плави младићу нико те није имао.
Ти, само свој усправни.
Патниче, што у земаљској љубави не налазиш смисла, ни краја.
Ходочасниче нестварног, и далеког.
Дану, освануо си умивен на путу у прошлост
30