ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - Έρευνα και Εφαρμογές ΤΕΥΧΟΣ 3 | Page 68

«ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ έρευνα & εφαρμογές» Τόμος 1, Τεύχος 3, 2018 ISSN: 2623-3673
καταθλιπτικά και να παρουσιάζουν αισθήματα κατωτερότητας και μειωμένης αξίας
(Brown & Marshall, 2001. Donnellan, Trzesniewski, Robins, Moffitt & Caspi, 2005.
Kernis, 2003. Mruk, 1999. Pyszczynski, Greenberg, Solomon, Arndt, & Schimel,
2004).
Σταθερότητα της αυτοεκτίμησης
Λαμβάνοντας υπόψη τα χαρακτηριστικά των επιπέδων της αυτοεκτίμησης,
καθίσταται φανερό ότι η υψηλή αυτοεκτίμηση έχει ευεργετικές επιδράσεις στη
συμπεριφορά, ενώ η χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει αρνητικές. Ωστόσο, κατοπινές
έρευνες απέδειξαν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά (Crocker & Park, 2004. Deci
& Ryan, 1995. Kernis, Cornell, Sun, Berry & Harlow, 1993). Έτσι, εισήχθη ο όρος της
σταθερότητας και αναδείχθηκε ως ουσιαστικό στοιχείο της αυτοεκτίμησης ανεξάρτητα
από το επίπεδο αυτής (Kernis & Paradise, 2002. Kernis, Paradise, Whitaker,
Wheatman, & Goldman, 2000). Η άποψη αυτή διατυπώθηκε εμμέσως για πρώτη
φορά από τον James (1890)(1950)
, ο οποίος υποστήριξε ότι ένα μέρος της
αυτοεκτίμησης επιδέχεται αλλαγές από τη μια μέρα στην άλλη (Harter, 1986.
Rosenberg,
1986).
Το
επίπεδο
της
αυτοεκτίμησης
ορίζεται
με
βάση
τις
αναπαραστάσεις των καθολικών συναισθημάτων ενός ατόμου που αφορούν την
αυτοαξία του. Αντίθετα, η σταθερότητα της αυτοεκτίμησης αναφέρεται στις
βραχυπρόθεσμες διακυμάνσεις, τις οποίες βιώνουν οι άνθρωποι στα συναισθήματα
αυτοαξίας τους (Kernis, 2005). Παρόλο που το επίπεδο της αυτοεκτίμησης και η
σταθερότητα της τελευταίας αποτελούν δυο ανεξάρτητες διαστάσεις (Okada, 2010), η
πιο κοινή μέθοδος ώστε να γίνουν διακριτές οι διαφορετικές μορφές της
αυτοεκτίμησης είναι η διερεύνηση του επιπέδου της αυτοεκτίμησης σε συνδυασμό με