Το τέλος του κόσμου
λεπτά αργότερα τον άκουσα να βρίζει, μπαμ, μαύρο. Άκουγα φωνές,
σειρήνες, δεν ξέρω τι έγινε, μαύρο.
Ξύπνησα σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, ρώτησα την νοσοκόμα τι είχε
γίνει.
«Είχατε ατύχημα με το μηχανάκι, εσύ ήσουν τυχερή φορούσες κράνος, ο
φίλος σου είναι βαριά τραυματισμένος, πρέπει να χειρουργηθεί, αλλά τα
πράγματα είναι άσχημα».
Ο φίλος μου; Ο Αλέξανδρος; Όχι! Σηκώθηκα απότομα, ζαλίστηκα αλλά
δεν σταμάτησα, έτρεξα και τον είδα σε ένα φορείο στον διάδρομο, με
γιατρούς και νοσοκόμες γύρω του.
«Αλέξανδρε…»
Τώρα: «Η κυρία Παπαδοπούλου;»
Μία νοσοκόμα με ξύπνησε, όλα έμοιαζαν με εφιάλτη, αλλά δυστυχώς δεν
ήταν. «Έχω άσχημα νέα», είπε και έκανε μία παύση.
«Ο Αλέξανδρος; Πείτε μου ότι είναι καλά, σας παρακαλώ», είπα και
άρχισα να δακρύζω ανεξέλεγκτα.
«Λυπάμαι κορίτσι μου, οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν, δεν τα
κατάφερε. Το κράνος σου έσωσε την ζωή, ήσουν τυχερή που το
φορούσες, το ίδιο έπρεπε να κάνει και αυτός», είπε.
«Το κράνος ήταν δικό του, εγώ έπρεπε να είναι στην θέση του, εγώ
έπρεπε να είμαι ξαπλωμένη και αυτός εδώ», είπα και ξέσπασα σε
κλάματα, τον έχασα, έχασα τον άνθρωπο μου, ζήσαμε την ρομαντική μας
ιστορία μα δεν είχε χαρούμενο τέλος, και τώρα έπρεπε να ζήσω μόνη
μου. Το τέλος του κόσμου είχε φτάσει.
85