Το τέλος του κόσμου
Ιωάννα Γ.
«Μην με αφήσεις», του είπα με δακρυσμένα μάτια, «σε παρακαλώ, μην
με αφήσεις, δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς εσένα, ο κόσμος μου θα τελειώσει
χωρίς εσένα». Τα χείλη μου τρέμουν από πόνο και τα δάκρυα τρέχουν
καυτά στα μάγουλα μου. Πήρε μία ανάσα, «μέχρι το τέλος του κόσμου».
Έκανε μια μικρή παύση και μου κράτησε τα χέρια. «Μέχρι το τέλος του
κόσμου θα είμαι δίπλα σου και ας είμαστε μακριά, μέχρι το τέλος του
κόσμου θα σε αγαπάω. Δεν θα σε αφήσω ψυχή μου, τελείωσε, ηρέμησε»,
είπε και έκλεισε τα μάτια του, τα φάρμακα έχουν αρχίσει να επιδρούν
και δεν μπορεί να μείνει άλλο ξύπνιος. Οι γιατροί με διώχνουν γρήγορα
και τον βάζουν στο χειρουργείο και εγώ μένω εκεί σε μία παγωμένη
αίθουσα αναμονής, γεμάτη αίματα, να περιμένω χωρίς να ξέρω τι θα
συμβεί.
Λίγες ώρες πριν: Ήμασταν καθισμένοι στον καναπέ του, η ταινία είχε
μόλις τελειώσει.
«Θες να πάμε σε καμία παραλία; Να καθίσουμε, ίσως κάνουμε και
μπάνιο;», είπε πονηρά και με φίλησε, χαμογέλασα σηκώνοντας το φρύδι
μου, για μερικές στιγμές έμεινα σιωπηλή, τον χτύπησα στον ώμο και
πετάχτηκα από τον καναπέ, «Ακόμα κάθεσαι φλώρε; Άντε! Άντε! Άντε!
Δεν θα με προλάβεις ποτέ, δεν θα με βρεις», είπα δυνατά και άρχισα να
τρέχω μέσα στο σπίτι, πετώντας ρούχα αριστερά και δεξιά. Γύρισα να δω
τι κάνει, μα δεν ήταν εκεί, πού πήγε;
«Αλέξανδρε;», είπα τρομαγμένη, ένιωσα δύο χέρια στην μέση μου και
τσίριξα, γύρισα τον είδα και γέλασα. «Μωρό μου το ξέρεις ότι πάντα θα
σε βρίσκω, πάντα θα σε προλαβαίνω, μέχρι το τέλος του κόσμου θα είμαι
δίπλα σου», είπε και με φίλησε στο μέτωπο. «Ντύσου όμως τώρα
φλώρε».
Ντυθήκαμε και ανεβήκαμε στο μηχανάκι του, φόρεσε κράνος και έψαξε
για το δικό μου.
«Όχι ρε πούστη, το έδωσα στον Τάσο. Δεν πειράζει φόρα αυτό, δεν θα
τρέχω», είπε και μου έδωσε το κράνος. Το φόρεσα με κάποιους
δισταγμούς αλλά με συνεπήρε η ανυπομονησία, εγώ και ο άνθρωπος
μου αγκαλιά σε μία παραλία, αγκαλιά μέχρι το τέλος του κόσμου. Λίγα
84