Το τέλος του κόσμου
να έχω ρεύμα στην αυλή. (Και εδώ αναγνώστη, αν είσαι ακόμα εδώ,
βλέπεις γιατί τόνισα την λεπτομέρεια των ενσωματωμένων ηχείων).
Πήγα στην κουζίνα, άνοιξα το ντουλάπι και πήρα το ουίσκι που αγαπώ.
Όχι το πιο ακριβό, όχι το πιο ιδιαίτερο. Διάλεξα εκείνο το τριπλά
αποσταγμένο ιρλανδέζικο ουίσκι που μου έκανε παρέα όταν σε γνώρισα,
στα δύσκολα βράδια μου, στον χωρισμό. Στα δύσκολα βράδια μου αλλά
και στα εύκολα βράδια μου.
Ήξερα πιο βινύλιο θα άκουγα σήμερα οπότε η επιλογή ήταν εύκολη:
Miles Davis, l'ascenseur pour l'échafaud. Αυτό το βλέμμα.
Πήρα το βινύλιο, το μπουκάλι και ένα ποτήρι. Έκατσα αναπαυτικά στην
καρέκλα μου. Έβαλα το βινύλιο να παίζει. Στις πρώτες νότες του
Generique έβαλα το ποτό μου, άναψα ένα τσιγάρο και πήρα μια βαθιά
ρουφηξιά μετά την πρώτη, γενναιόδωρη ομολογώ γουλιά.
Το χρώμα του ουρανού άρχισε να αλλάζει. Ο σκοτεινός βραδινός
ουρανός με αυτά και με τα άλλα νύχτωσε. Για δες άρχισε να φωτίζει λίγο
ενώ δεν θα έπρεπε. Μια ακόμα βαθιά ανάσα, μια ακόμα βαθιά ρουφηξιά
και ένα ακόμα ποτήρι ιρλανδέζικου τριπλά αποσταγμένου ουίσκι.
Ο ουρανός ραγδαία γινόταν πιο φωτεινός και εγώ ραγδαία έβαζα ένα
ακόμα ποτήρι και άναβα ένα ακόμα τσιγάρο αγκαλιάζοντάς την μοναξιά
μου.
Άρχισε να αχνοφαίνεται η ουρά του που σχίζει την στρατόσφαιρα. Ο
σκοτεινός ουρανός έγινε σχεδόν λυκόφως από το φως. Ένα ακόμα ποτήρι
και ένα ακόμα τσιγάρο. Έχω χρόνο. (Βλέπεις αναγνώστη μου, αν είσαι
ακόμα εδώ βέβαια, τα πάθη μου ήταν πάντα πάθη μου και τα
αγαπούσα/αγαπάω τα πάθη μου).
Θεέ μου το φως είναι πολύ έντονο. Μια τελευταία ρουφηξιά από το
τσιγάρο μου και μια τελευταία γουλιά από το π...
82