Το τέλος του κόσμου
Χρήστος Καραλής
Viewmaster
Ο δρόμος ανοιγόταν μπροστά μου όπως και κάθε μέρα που έκανα το ίδιο
δρομολόγιο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ακολουθούσα την ίδια
διαδρομή, τις ίδιες ώρες χωρίς απόκλιση. Ναι, η ζωή μου φαινόταν και
ακόμα και τώρα θα φαίνεται βαρετή σε εσένα αναγνώστη. Κάποιες
παρασκευές ή Σάββατα παρέκλινα της καθαγιασμένης ρουτίνας μου και
έβγαινα να κοινωνικοποιηθώ με αποτέλεσμα να νιώθω κάθε φορά ότι
πρέπει να γυρίσω πίσω στον διαλογισμό μου και στον μικρό μου εαυτό
που διοικεί την μικρή μου επικράτεια.
Εδώ να αναφέρω ότι για την σημερινή μέρα με ιδιαίτερη φροντίδα
επιτέλους έκανα την μουσική λίστα που για όλα μου τα χρόνια με
απασχολούσε. Την περιβόητη λίστα που υπήρχε ως ερώτηση σε
περιοδικά, ραδιοφωνικούς σταθμούς (στοχευμένα πικρόχολο
ορθογραφικό λάθος αναγνώστη μου). Την λίστα «ποια τραγούδια θα
έπαιρνες μαζί σου αν έμενες σε ένα νησί ναυαγός». Ήταν μια εξαιρετική
λίστα μπορώ να πω. Τραγούδια και μουσικές που στιγμάτισαν και
συνόδευσαν την διαβόητη ύπαρξη μου σε όλες τις εμπειρίες μου, τους
έρωτες μου, τις απώλειες μου.
Ο δρόμος κάποια στιγμή τελείωσε και έφτασα έξω από την αυλή μου.
Άνοιξα την ξύλινη εξώπορτα της αυλής και πάρκαρα το αμάξι έξω από το
σπίτι μου όπως κάθε μέρα. Αυτή τη φορά όμως οδηγούσα πιο αργά και
προσπερνούσα τα παρτέρια με τις τριανταφυλλιές και τις κυδωνιές μου
αποτυπώνοντας κάθε μικρή λεπτομέρεια που ίσως να μου είχε ξεφύγει
παρόλο που τα φρόντιζα καθημερινά.
Παρ’ όλα αυτά, καλέ μου αναγνώστη αν είσαι ακόμα εδώ, έσπρωξα την
βαριά ξύλινη πόρτα και μπήκα στο σπιτικό μου. Όπως κάθε βράδυ
κατευθύνθηκα στο πικαπ μου, το οποίο έχει ενσωματωμένα ηχεία και θα
καταλάβεις γιατί το λέω. Το κατέβασα από το τραπεζάκι του και πήρα το
τραπεζάκι, το οποίο παρεμπιπτόντως είχε πολλή σκόνη, και το άφησα
στην αυλή. Κατόπιν πήρα το πικαπ και την προέκταση του καλωδίου για
81