Το τέλος του κόσμου
«Εμμονής, μάλιστα».
«Και προσπαθώντας να βρουν μια ιδανική εικόνα του εαυτού τους, κάτι
σαν τον Προσωπικό Μύθο του καθενός, κατέστρεφαν ο ένας τον άλλον.
Έλεγε δηλαδή ο άλλος εγώ ήθελα να είμαι τραγουδιστής και πάντα 25
χρονών, πανέμορφος, γόης, άπιαστο όνειρο για γυναίκες και άντρες,
άρα…»
«Άρα;»
«Άρα ας παρατήσω γυναίκα και παιδιά να πάω να κυνηγήσω το όνειρό
μου. Και το έλεγε αυτό στα 50 του. Για να μην στα πολυλογώ και σε
κουράζω ο καθένας είχε μια άλφα ψύχωση η οποία στην ουσία δεν ήταν
παρά μια εξιδανικευμένη εικόνα του εαυτού του. Όταν γενικεύτηκε η
αναζήτηση του ονείρου αυτού και όλοι το διεκδίκησαν, ε, τότε γαμήθηκε
η κατάσταση!»
«Γαμήθηκε. Μάλιστα».
«Ξέρεις, το ’να έφερε τ’ άλλο» είπε η Δασκάλα με τα ολόλευκα μάτια της
μισόκλειστα. «Ήταν ζήτημα χρόνου να καταστραφεί η κοινωνία τους».
«Σε μας έγινε πιο απλά», είπε ο Κιθ. «Κάποιος μαλάκας πάτησε ένα
κουμπί and the rest is history».
«Έτσι θα τα πεις στην επιτροπή;» ρώτησε η γριά.
«Ένας απλός Παρατηρητής είμαι. Άσε που δεν μου πάει να βάζω
σάλτσες».
«Οχτώμιση χιλιάδες χρόνια τώρα το ίδιο σκηνικό. Στην ουσία με τον άλφα
ή βήτα τρόπο η ίδια μαλακία γίνεται», είπε σιγανά η γριά. Είχε χαμηλώσει
το κεφάλι και έπαιρνε μικρές βιαστικές ανάσες.
«Αν το καλοσκεφτείς, ναι» συμφώνησε ο Κιθ.
80