Το τέλος του κόσμου
Κι αυτοί δεν ήξεραν κάτι: πως όταν δεν του έστελναν μήνυμα αυτός
στεναχωριόταν, γέμιζε ενοχές κι έκλαιγε. Ζήλευε που πήγαιναν με τους
άλλους φίλους τους θάλασσα, και σε αυτόν δεν το έλεγαν. «Μα είναι οι
καλύτεροι μου φίλοι»! Δεν κατάλαβε ποτέ γιατί ένας από αυτούς τον
έσβησε από φίλο και τον μπλόκαρε και δεν απαντούσε στο τηλέφωνο.
Μα πάνω από όλα, φοβόταν μην τους χάσει, έλεγε να διαγράψει το
λογαριασμό του, να δει ποιοι θα τον θυμηθούν. Μα φοβόταν το
αποτέλεσμα, πως κανείς δεν θα τον θυμόταν.
Τι εγωιστής, τον θυμόταν! Στα γενέθλια του, στη γιορτή του: με τους
περισσότερους είχε από το 2008 τα ίδια μηνύματα κάθε χρόνο, τον ίδιο
διάλογο -«Χρόνια πολλά!», «Ευχαριστώ πολύ!»-, άλλοι τον έβαζαν σε
κοινή ανάρτηση με όσους συνονόματους του είχαν, μα κάτι ήταν κι αυτό.
Κι εκείνος, πρώτη του δουλειά μόλις πήγαινε δώδεκα, να ευχηθεί
πρώτος, να στείλει ευχές, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, δεν είχε ανάγκη
πια να βάλει κάρτα, όλα από εδώ γινόταν.
Τελικά κατάλαβε τι είχε κάνει: τους λάτρεψε, τους είχε κάνει είδωλα,
τους είχε δώσει υψηλότερη θέση στη καρδιά του, τους είχε κάνει θεούς.
Κι ήταν αυτή η λατρεία που τον έκανε να επιμένει να κερνάει πάντα, να
αγοράζει δώρα ακριβά, να μην κοιμάται το βράδυ από την αγωνία να
βρεθούν το πρωί: ήθελε μέσα του να τον έχουν σαν τον καλύτερο τους
φίλο, όπως αυτός. Μα αυτοί είχαν ήδη τους δικούς τους κι αυτός πάσχιζε
να στριμωχτεί στις ζωές τους, σαν τα παιχνίδια στα ράφια των μαγαζιών,
σαν παράταιρο κομμάτι παζλ σε λάθος θέση. Ο θείος του ο θεολόγος του
‘χε μάθει από μικρό τις δέκα εντολές: «ου ποιήσεις σεαυτω είδωλον».
Του πήρε χρόνο. Είπε να μην ξαναστείλει, όχι για να δει αν θα του
έστελναν, αλλά για να μην ενοχλεί. Μόνο ένας έστειλε να πάνε για καφέ.
Δεν ξαναπήρε τηλέφωνο, δεν ξαναρώτησε, δεν ξαναπήραν τηλέφωνο,
δεν ξαναρώτησαν. Τους έβλεπε χαρούμενους με τους παιδικούς τους
φίλους κι αυτό του έφτανε. Να ’ναι καλά. Τίποτα άλλο. Χαλάλι τους όλα,
πέρασε καλά μαζί τους.
Γύρισε πάλι στο λογαριασμό του στο facebook, έκανε και instagram. Κάθε
δυο λεπτά ανανέωση στη σελίδα. Δυο ώρες να παίξει τα παιχνίδια, άλλες
δυο να διαβάσει τις δημοσιεύσεις, ερχόταν εκλογές, άλλοι ροζ, άλλοι
μπλε, μπήκε στο πειρασμό να σχολιάσει, σχολίασαν οι άλλοι από κάτω,
66