Το τέλος του κόσμου
καμία ουσιαστική βοήθεια. Για εμένα ήταν απλό, γιατί εσύ το είχες κάνει
να φαίνεται σαν το πιο απλό πράγμα του κόσμου.
Και τώρα, τώρα ποιος θα μου πει ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου; Αν
δεν είσαι εδώ εσύ, τότε ποιος θα το πει; Ποιος θα μου φιλήσει το μέτωπο
και ποιος θα μου πει ότι είναι ένας αποχωρισμός και το αντάμωμα θα
είναι και πάλι πιο δυνατό; Και ποιος θα με πείσει ότι θα έρθει στα
αλήθεια το αντάμωμα; Σε ποιο αστεράκι να ψάξω το όνομα σου το
βράδυ; Είσαι άραγε κοντά στο ξανθό αγόρι με την τριανταφυλλιά; Κι εγώ
που ήμουν το τριαντάφυλλο σου; Τόσο κοινότυπη αλλά τόσο ξεχωριστή
για εσένα και μόνο, πώς θα πιστέψω ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου;
Ναι, ξέρω, έχω κι άλλους που με αγαπούν. Όμως κανείς όπως εσύ. Και
ξέρεις κάτι; Είναι το τέλος του κόσμου. Και θα στο πω γιατί πάντα σου
έλεγα αλήθειες. Είναι το τέλος του κόσμου, όπως τον ήξερα. Ο κόσμος
μου είναι πιο φτωχός και πιο μικρός. Άλλα με έμαθες να είμαι αγωνίστρια
και να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Κι έτσι θα κρατηθώ από την
απεραντοσύνη του ουρανού, που μου θυμίζει την απεραντοσύνη της
καρδιάς σου. Ο ουρανός μου, όμως, είναι πιο μεγάλος και φωτεινός. Και
όταν τον κοιτώ κρατώ το χεράκι της κόρης μου και νιώθω μια υπερφυσική
δύναμη να με αγκαλιάζει. Τώρα για πάντα τα ανταμώματα θα έχουν μια
αίσθηση γλυκιάς προσμονής. Όσο πικρός κι αν είναι ο αποχωρισμός, το
αντάμωμά μας θα έχει γεύση λικέρ τριαντάφυλλο...
Δεν είναι το τέλος του κόσμου… Είναι η έναρξη μιας γλυκιάς προσμονής…
64