Το τέλος του κόσμου
Ρούλα Τριγώνη
Του δικού μου, όχι ολόκληρου
Δεν λέω πως ήρθε ξαφνικά
Διάτρητο το μυαλό απ’ τα σκάγια
Πολλές οι προειδοποιητικές βολές.
Ένθεν και ένθεν
Μα υπήρξε τόσο βολικός αυτός ο κόσμος
Η αίσθηση του ανήκειν
Η ψευδαίσθηση της ανθρώπινης κτήσης
Αυτό το εις τους αιώνας ανακυκλούμενο ψέμα
Ο γάμος
Εις σάρκα μίαν
Εις σάρκα καμίαν τείνει
Φαγώνονται βλέπεις αμοιβαία
Με αγάπη πάντα
Δεν φοβείται μόνον η γυνή τελικά
Ο ανήρ φοβείται εξίσου
In sickness and in health
Ποια αόρατα νήματα μας δένουν;
Πού βρίσκουν τόσοι άλλοι το μαχαίρι;
Αφού ους ο Θεός συνέζευξεν…
Bullshit
Αλλά όχι, μαχαίρι εμείς δεν βρίσκουμε
Σ’ αυτό το αέναο τέλος θα ισορροπούμε
Πιες τον καφέ σου, αργήσαμε
Και πάρε αυτό το βλέμμα αγκίστρι
Δεν το αντέχω άλλο πάνω μου
Δεν φεύγω
Άνθρωπος μη χωριζέτω
Το τέλος προβλέπεται ατελεύτητο
Worry not
Τη νέα αρχή επιτυχώς απεταξάμην.
(Σκέπασε το παιδί να μην κρυώσει)
29