Το τέλος του κόσμου
ΙΙ, Μάχη Τζουγανάκη
O Cosmo ήταν ένας γάτος τεράστιος που είχε ο παππούς εδώ και χρόνια.
Είχε ένα τρίχωμα σχεδόν μπλε και κάτι σκόρπιες καφέ μπαλωματιές.
Σαν ζάρωνε το σώμα του για να κοιμηθεί και κουλούριαζε σαν μπάλα, αν
τον έβλεπες από μακριά, έμοιαζε με τη Γη. Έτσι κι ο παππούς τον ονόμασε
Cosmo. «Ο Cosmo μου», έλεγε συχνά με μια σιγανή φωνή σχεδόν
τρυφερή και τον αγκάλιαζε. Ίσως πιο πολύ από όταν πέθανε η γιαγιά μας.
Κι εκείνος, που πρέπει να τα πάταγε τα 80 σε ανθρώπινα, δεν αντιδρούσε
παρά μόνο κοιμόταν πάνω στα πόδια του και τα γέμιζε τρίχες. Ο Cosmo
δεν ήθελε και πολλά. Λίγο νερό. Λίγο φαΐ. Και λίγη αγάπη. Με τα πολλά
δεν ταίριαζε. «Τον είδατε ρε τον Cosmo;» φώναζε ο παππούς σε μένα και
τον αδερφό μου τον Μηνά σαν τσακωνόμασταν για τα πράγματα που
είχε ο καθένας. «Τον είδες να έχει ανάγκη από όλα αυτά τα μπιχλιμπίδια
σας; Ρε, ο Cosmo για να είναι ευτυχισμένος θέλει νερό, φαΐ, παρέα και
τη μοναξιά του πού και πού. Αυτά θέλει ο Cosmo! Κι εσείς παλεύετε να
βρείτε την ευτυχία από τις αηδίες που βαστάτε στα χέρια σας με
ημερομηνία λήξης!». Τον παππού δεν τον ακούγαμε και πολύ σαν
φώναζε. Είχαμε μάθει πια πως όταν του ανεβαίνει το ζάχαρο, αρχίζει και
φωνάζει και λέει ό, τι του κατέβει. Την ημέρα που πέθανε, πέθανε και ο
Cosmo. Δαγκώνει καμιά φορά κι ο θάνατος με δηλητήριο στο στόμα και
το νιαούρισμα του Cosmo σαν είδε τον παππού να πεθαίνει τού γύρισε
μπούμερανγκ και ψόφησε τυλιγμένος μια μπάλα. «Δεν αντέχει ο Cosmo
τους άδικους θανάτους», είπε ο Μηνάς μιμούμενος τον παππού, και
σκάψαμε μετά ένα λάκκο δίπλα στον τάφο του και τον θάψαμε.
«Ραντεβού στον κάτω Cosmo παππού» καρφώσαμε μια πινακίδα από
πάνω.
28