Το τέλος του κόσμου
«Τότε δεν καταλαβαίνεις». Έκανα κι εγώ ένα βήμα πίσω και άφησα τα
χέρια μου να πέσουν από γύρω του. «Δεν καταλαβαίνεις, γιατί αν
καταλάβαινες θα ήξερες ότι θέλω να γίνει και αν δεν το κάνω δεν θα γίνει.
Πρέπει να το κάνω αυτό για μένα. Το χρωστάω στον εαυτό μου. Θέλω την
ηρεμία μου – δεν θέλεις να έχω την ηρεμία μου;»
«Φυσικά και θέλω να έχεις την ηρεμία σου», είπε σηκώνοντας τα χέρια
του απολογητικά. «Απλά πιστεύω ότι ίσως υπάρχει πιο απλός τρόπος για
να γίνει».
«Δεν υπάρχει, έχω προσπαθήσει». Ξαναγύρισα προς το ημερολόγιο και
έγραψα το υπόλοιπο πρόγραμμα της βδομάδας. «Ο μόνος άλλος τρόπος
είναι πιο δραστικός και πέρα απ’ τις δυνάμεις μου. Το τέλος του κόσμου
ίσως να μην είναι η καλύτερη λύση, αλλά είναι η καλύτερη δυνατή λύση.
Έχεις ένα ντόνατ που το δηλητηριάζει η τρύπα του – δεν μπορείς να
εξαφανίσεις την τρύπα, αλλά αν φας το ντόνατ δεν υπάρχει τρύπα».
«Λες δηλαδή καλύτερα να μην υπάρχει το ντόνατ εξαρχής;»
Το σκέφτηκα για λίγο.
«Λέω καλύτερα να υπάρχει το ντόνατ για να φαγωθεί».
«Αυτό είναι απαίσια σκέψη».
«Το ξέρω. Αλλά κάποιος πρέπει να φάει το ντόνατ κι εγώ πεινάω».
Γύρισε προς το παράθυρο. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να δύσει, το φως του
πορτοκαλί πάνω στα σύννεφα.
«Αν δεν υπήρχε η τρύπα, δεν θα ήταν ντόνατ».
«Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ποτέ δεν ήταν να είναι ντόνατ – ήταν
να είναι σου με κρέμα».
Γέλασε.
«Πιο πολύ προφιτερόλ θα έλεγα».
Γέλασα κι εγώ. «Προφιτερόλ από ντόνατ με σάλτσα σοκολάτας. Αυτό
ακούγεται σαν λαχταριστό γεύμα».
Γύρισε προς το μέρος μου, χαμογελώντας ακόμα.
«Είπαμε, ένα, μην το παρακάνεις. Ο κόσμος είναι το πρόβλημα, όχι το
όλο κτίσμα».
184