Το τέλος του κόσμου
«Ναι, αλλά θέλω να γίνει. Θέλω και χρειάζεται. Ακόμα και αν είναι
δύσκολο να ξεκινήσω, ξέρω ότι αν επιθυμώ ένα συγκεκριμένο
αποτέλεσμα, πρέπει να κάνω τις απαραίτητες διαδικασίες. Είναι όπως
όταν είχες κατάθλιψη και δεν μπορούσες να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι
ούτε για να λουστείς, ωστόσο ήθελες να είσαι λουσμένος οπότε το
έκανες στο τέλος. Είναι το ίδιο πράγμα – μπορεί να μην θέλω να φέρω το
τέλος του κόσμου αλλά θέλω ο κόσμος να τελειώσει».
Κούνησε το κεφάλι και άφησε τα λόγια μου να πέσουν στη θέση τους. Με
πλησίασε και έβαλε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου.
«Θα είναι όντως καλύτερα όταν τελειώσει ο κόσμος; Αν δεν είναι αυτό το
πρόβλημά μας;»
«Τι άλλο να είναι;»
«Ξέρω γω, ίσως αν δοκιμάζαμε πρώτα να κόψουμε τη γλουτένη;»
Γέλασα, και έβαλα τα χέρια μου γύρω απ’ το λαιμό του.
«Δεν νομίζω να ευθύνεται η γλουτένη για όλα μας τα προβλήματα. Αν
ήταν τόσο εύκολο καλά θα ήταν».
«Ίσως το τέλος του κόσμου να είναι λίγο δραστικό;»
«Τα δραστικά προβλήματα απαιτούν δραστικά μέτρα. Θα είναι
καλύτερα. Το ξέρω. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Είναι κάτι που το έχω
ανάγκη – όλοι μας το έχουμε ανάγκη».
«Ναι…»
Το πρόσωπό του ήταν συνοφρυωμένο, η έκφρασή του σοβαρή. Ακόμα
είχε αμφιβολίες.
«Τι είναι;» τον ρώτησα.
«Απλά δεν ξέρω αν ο κόσμος είναι το πρόβλημα».
Έφερα το κεφάλι μου στον ώμο του και έγειρα πάνω του. Με αγκάλιασε.
«Και να μην είναι το πρόβλημα, το τέλος του είναι η λύση στο πρόβλημα.
Είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις μου να κάνω κάτι παραπάνω».
«Τότε ίσως να μην είναι ευθύνη σου να κάνεις κάτι». Έκανε ένα βήμα
πίσω για να με κοιτάξει. «Καταλαβαίνω την επιθυμία σου, αλλά αν δεν
στο ζήτησε κανείς δεν χρειάζεται να…»
183