Το τέλος του κόσμου
Γεωργία Καρδαρά
Το τέλος του κόσμου ήταν να ξεκινήσει Πέμπτη βράδυ στις έντεκα. Το
είχα σημειωμένο στο ημερολόγιο, αλλά η στιγμή ήρθε και έφυγε χωρίς
να το καταλάβω. Ξέρεις πως είναι με παιδιά και με δουλειά και με
υποχρεώσεις – ξεχνιέσαι. Κάνεις πρώτα τα σημαντικά, όσα έχεις να
κάνεις για τους άλλους και αμελείς να κάνεις πράγματα για τον εαυτό
σου.
Αυτές τις μέρες ιδιαίτερα αφαιρούμαι εύκολα, αλλά το είχα πάρει
απόφαση από καιρό. Καμία δικαιολογία, καμία αναβολή – το τέλος του
κόσμου θα ερχόταν, στ’ αλήθεια αυτή τη φορά. Φυσικά και φοβόμουν –
είναι τρομαχτικό να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα– αλλά έπρεπε να
το κάνω. Το self-care είναι απαραίτητο για την καλή ψυχική υγεία, και αν
δεν είμαι ψυχικά όσο καλύτερα γίνεται δεν μπορώ να προσφέρω τον
καλύτερό μου εαυτό. Αλλά κυρίως είναι ένα δώρο από μένα προς εμένα.
«Τι κάνεις εκεί;» είπε ο σύζυγός μου όταν με είδε να σημειώνω νέα
ημερομηνία στο ημερολόγιο.
«Τίποτα, σημειώνω εκείνο το πράγμα που ήταν να κάνω πριν μήνες».
«Α ναι, το περίφημο “τέλος του κόσμου”. Για πότε είναι;»
«Αυτή τη Δευτέρα. Τελειώνω νωρίς από δουλειά και δεν έχω
γυμναστήριο. Είναι ιδανική μέρα».
Με κοίταξε σκεπτικός. «Σίγουρα θέλεις να το κάνεις;»
«Φυσικά».
«Έλα τώρα».
Είναι δύσκολο να κρατήσω πράγματα από τον σύζυγό μου. Πάντα
καταλαβαίνει τις σκέψεις μου, ακόμα και όταν δεν τις καταλαβαίνω εγώ.
«Εντάξει, έχεις δίκιο, αλλά κάποιος πρέπει να το κάνει. Αν όχι εγώ, δεν
θα γίνει ποτέ».
«Καταλαβαίνω αγάπη μου, αλλά γιατί πρέπει να φέρεις εσύ το τέλος του
κόσμου; Κάνεις τόσα πράγματα, έχεις τόσες ευθύνες. Δεν χρειάζεται να
φορτωθείς και αυτό».
182