Το τέλος του κόσμου
II, Σοφία Αγραπίδη
Το τέλος του κόσμου γεννιέται στην κάθε ανθρώπινη μορφή που απαξιεί
τον συνάνθρωπο!
Το τέλος του κόσμου μεγαλώνει κι αντριεύει εκεί που η Αληθινή Αγάπη
έχει σβήσει.. ή δεν υπήρξε ποτέ!
Καλλιεργείται απ’ όλους εκείνους που απατούν την ειλικρίνεια, την
ευθύτητα, τον σεβασμό!
Υποκρισίας γέννημα είναι το τέλος του κόσμου… όταν εμφανιζόμαστε
σαν κρίνα της Παναγιάς και μέσα μας τα φθονερά αγκάθια πληγώνουν
τις ευαίσθητες καρδιές!
Όταν ονοματίζουμε αιώνιο τον έρωτα και την αγάπη.. όταν μοιραζόμαστε
κάτω απ’ τον αστροφώτιστο ουρανό τα μυστικά μιας ζωής,
ξεφυλλίζοντας τα μύχια της ψυχής και τέλος… διαγράφουμε αυτό που
λέγαμε αιώνιο!
Ακόμη…
Τίποτα παραπάνω από τις Συμπληγάδες που δημιουργεί στις ζωές μας το
κυνήγι της ματαιότητας δεν αποτελεί το Τέλος του Κόσμου.
Δεν θα έρθει το Τέλος του Κόσμου..
Αν λυτρώσουμε την ψυχή μας ποτίζοντάς την με ροδόσταμο αγγέλων
από πράξεις αγαθές, από στόχους για την γαλήνια πορεία όλων.
Αν η ζωή μας βάφεται με χρώματα ανατολής και δειλινού.
Αν η καθημερινότητα απαλύνεται απ’ το χαμόγελο προσφοράς στους
πονεμένους αυτού του κόσμου.
Αν το φεγγάρι βρέχει αγκαλιές για κάθε παιδί του πληγωμένου πλανήτη.
Αν η νύχτα έρχεται και τ’ άστρα γράφουν μόνο “Σε αγαπώ” που κάθε
πρωί οι πεταλούδες θα το τραγουδούν από λουλούδι σε λουλούδι.
Όταν οι άνθρωποι ελεύθεροι απ’ των “πρέπει” το γίγνεσθαι θα μιλούν,
θα τραγουδούν, θα δίνουν, θα χαίρονται.
181